Przybywa zwolenników wykańczania ścian wewnętrznych za pomocą tzw. suchych tynków. Przyklejanie płyt gipsowo-kartonowych jest stosunkowo proste. To praca czysta, raczej wolna od pylenia związanego ze szlifowaniem gładzi, a efekty – w porównaniu z tynkowaniem na mokro – szybkie.

Płyty można przyklejać do ściany gipsową zaprawą klejową, można też osadzać na stelażu, stalowym lub drewnianym, wcześniej zamocowanym w podłożu. Popularniejsza jest metoda pierwsza. Pamiętać jednak należy, by technologię przyklejania uzależnić od jakości ściany, czyli stopnia jej równości.

Niezależnie od sposobu przyklejania płyt, należy pozostawić szczeliny dystansowe pomiędzy płytami a podłogą (ok. 10 mm), płytami a sufitem (ok. 5 mm) oraz pomiędzy sąsiadującymi płytami (ok. 2 mm). Dlatego płytę trzeba tak przyciąć, żeby jej długość była 15 mm krótsza od wysokości ściany.
Nigdy nie przykleja się płyt do sufitów! Tu, zamiast kleju, trzeba zastosować stelaż.

Przygotowanie podłoża

Podłoże powinno być mocne, suche i stabilne, niezmarznięte. Resztki starych farb, zapraw, kurzu, brudu, i tłuszczów trzeba usunąć. Słabo związane fragmenty należy skuć, a części luźne usunąć szczotką stalową lub szpachelką. Elementy stalowe, narażone na styczność z klejem, powinny być zabezpieczone antykorozyjnie. Gładką powierzchnię betonową należy, dla wzmocnienia i poprawy przyczepności, pokryć warstwą sczepną Atlas Gips Adher, a podłoża chłonne zagruntować emulsją Atlas Gips Grunto-Prim.

Ewentualne posadzki i instalacje podtynkowe wykonać należy przed położeniem płyt. Tu pamiętać trzeba, żeby puszki rozdzielcze i gniazda elektryczne wystawały poza powierzchnię ściany. Wszystkie prace należy wykonywać w temperaturze powietrza nie niższej niż 5oC. Gdy w planach jest obłożenie płytami i ścian, i sufitów, zacząć trzeba od ścian.

Podłoże ideału bliskie

Klej gipsowy, np. Atlas Gips Bonder, należy rozrobić, stopniowo wsypując suchą zaprawę do naczynia z wodą (zgodnie z proporcjami, podanymi na opakowaniu) i mieszając ręcznie lub wiertarką wolnoobrotową z mieszadłem, do uzyskania jednolitej masy bez grudek. Należy przygotować taką ilość kleju, by móc ją wykorzystać w ciągu nie więcej niż 45 minut. Przyklejenie i korygowanie ułożenia montowanych elementów powinno nastąpić nie później niż w 10-15 minut od nałożenia kleju (w zależności od temperatury i chłonności podłoża).

Na ściany równe, starannie wymurowane, gdzie odchylenie wynosi ok. 3 mm/mb, można kłaść płyty całkowicie pokryte cienką warstwą kleju gipsowego. Nakłada się ją na płytę ułożoną licem do podłogi, za pomocą szerokiej pacy ząbkowanej (o grubości zębów 8 – 10 mm). Atlas Gips Bonder umożliwia położenie warstwy grubości od 5 do 20 mm. Klej należy rozprowadzać wzdłuż płyty, a jego konsystencja powinna być na tyle rzadka, by w momencie dociskania płyty do podłoża rozpłynął się równomiernie.

Nierówność nierówności nie równa

W przypadku bardo nierównego podłoża, o odchyleniach powyżej 20 mm/mb, odpowiednie będzie przyklejenie płyt „na pasy”. Na ścianę naniesiona zostanie konstrukcja „podkładowa”: z pasów gipsowo-kartonowych o szerokości ok. 10 cm, przyklejonych „na placki” w rozstawie co 60 cm (krótki opis techniczny, w dalszej części artykułu). Dopełniać je będą pasy poziome przy suficie i podłodze. Wszystkie paski powinny wyznaczać jedną płaszczyznę. Dopiero potem będzie można przystąpić do klejenia płyt. Również tą samą, najpowszechniejszą metodą, czyli „na placki”.
Jeżeli odchylenie ścian nie przekracza 20 mm/mb, powinno się je, przed montażem płyt, zniwelować. Do tego celu wykorzystuje się gipsowe marki kontrolne, wykonując je w rozstawach, wynikających z szerokości zastosowanych płyt. Średnica marek powinna wynosić 10 do 15 cm. Do montażu ściany można będzie przystąpić dopiero po związaniu tych marek gipsowych i ponownym sprawdzeniu lica ściany.

Placki gipsowe, Rys. ATLAS

Marki kontrolne, Rys. ATLAS

Przepis na placki

Klej nanosi się, kielnią lub łopatką, na spodnią stronę płyty w postaci placków o średnicy ok. 10 cm oraz grubości od 1,5 do 2 cm, w rozstawie 30-40 cm (w pionie i w poziomie). Kilka placków kleju należy dodatkowo rozciągnąć wzdłuż krawędzi płyty. W bezpośrednim sąsiedztwie otworów okiennych, umywalek, konsoli lub kominów zaprawę należy nanosi się w sposób ciągły.
Płytę g-k z naniesioną zaprawą należy podnieść, przyłożyć do ściany i, lekko uderzając gumowym młotkiem, wyrównać w pionie i poziomie. W korytarzach i innych wąskich pomieszczeniach, gdzie możliwość manewrowanie płytą jest ograniczona, placki kleju często nakłada się na ścianę.
Pod dolną krawędź płyty gipsowo-kartonowej należy tak podłożyć kawałki płyt, by szczelina dolna miała ok. 10 mm, a górna 5 mm. Ułatwi to wietrzenie pustki powietrznej między płytą a podłożem i skróci czas wiązania zaprawy. W czasie wysychania kleju pomieszczenia wietrzyć, unikać przeciągów i bezpośredniego nasłonecznienia.

EKSPERT RADZI
Dariusz Grygiel, GRUPA ATLAS

Sekrety spoinowania

Spoinowanie płyt gipsowo-kartonowych można przeprowadzać na dwa sposoby. W przypadku płyt z fabrycznie ukształtowanymi krawędziami wystarczy sama masa szpachlowa Atlas Gips Stoner. Prace zaleca się prowadzić w dwóch etapach. Zaprawę nakłada się poprzecznie do krawędzi płyt, bezpośrednio między sąsiadujące płyty, dążąc do całkowitego i jak najgłębszego wypełnienia tej przestrzeni. Nadmiar zaprawy należy ściągnąć. Po stwardnieniu powierzchni spoiny, ponownie nanosimy na nią zaprawę, rozprowadzając równomiernie, a potem wygładzając drobnoziarnistym papierem ściernym. Gdy mamy do czynienia z płytami docinanymi lub w miejscach, w których warunki eksploatacji stwarzają możliwość powstawania dużych naprężeń (np. przy zabudowie poddaszy), zalecane jest wzmocnienie połączenia za pomocą taśmy z włókna szklanego, taśmy samoprzylepnej lub flizeliny. Wciskamy ją w świeżo nałożoną masę tak, aby dokładnie i bez fałd przylegała do podłoża. Powierzchnię taśmy pokrywamy cienką warstwą Stonera i pozostawiamy do stwardnienia. Potem nakładamy drugą warstwę, szerszą od poprzedniej. Tu też przychodzi pora na drobnoziarnisty papier.



Autor: Atlas - zobacz wizytówkę firmy