Wymagane właściwości stwardniałego betonu są określone przez projektanta konstrukcji, natomiast właściwości świeżego betonu zależą od rodzaju konstrukcji, techniki układania i zagęszczania oraz warunków transportu. Przystępując do projektowania składu mieszanki betonowej musimy pogodzić te wszystkie czynniki i tak dobrać skład betonu, aby było to działanie optymalne z punktu widzenia ekonomicznego i technicznego. Zaprojektowany beton musi mieć odpowiednią urabialność, wytrzymałość i trwałość.

Dobierając rodzaj cementu kierujemy się zazwyczaj klasą betonu, którą chcemy uzyskać. Do betonów niskich klas wytrzymałościowych (do B30) zazwyczaj w praktyce stosujemy cementy klasy wytrzymałościowej 32,5R (32,5). Sprawa jest otwarta w kwestii wyboru rodzaju cementu: czy zastosować "czysty" CEM I, czy cement portlandzki mieszany CEM II, a może cement hutniczy CEM III/A? Z punktu widzenia zasad projektowania nie ma żadnych przeciwwskazań, aby zastosować cementy z dodatkami mineralnymi tej samej klasy CEM II, CEM III w miejsce cementów portlandzkich CEM I. W produkcji betonowej kostki brukowej brak jest ściśle określonych kryteriów doboru cementów. Ogólnie przyjęte wymagania wynikają przede wszystkim z potrzeby uzyskania wysokiej wytrzymałości wczesnej, warunków magazynowania i paletyzowania elementów uformowanych. Biorąc powyższe pod uwagę zaleca się stosowanie w produkcji kostki brukowej cementu klas wytrzymałościowych: 42,5; 42,5R; 52,5; 52,5R. Elementy wibroprasowane powinny charakteryzować się następującymi zmianami wytrzymałości w czasie:
- wytrzymałość na ściskanie po 16 - 24h: ok. 15 - 20 MPa (możliwość paletyzowania),
- wytrzymałość po 7 dniach: ok. 35 - 50 MPa (możliwość eksploatacji),
- wytrzymałość normowa po 28 dniach: 50 MPa lub beton określonej klasy wytrzymałościowej w przypadku innych wymagań (zazwyczaj nie niżej niż 35 MPa).

Autor: Lafarge - zobacz wizytówkę firmy