Zastosowanie modnej obecnie mozaiki daje nieograniczone możliwości kompozycyjne. Drobne różnokolorowe elementy można z powodzeniem stosować do wyklejania niebanalnych kompozycji. Sprawdzają się one zarówno na płaskich podłożach, jak i na trudnych, nieregularnych powierzchniach - łukach, kolumnach, wybrzuszeniach.


Mozaika to najczęściej małe, kolorowe kwadraciki o boku od 1 cm do 3 cm, połączone siatką plastikową lub specjalnym papierem. Kupujemy je w „plastrach” o różnych wymiarach. I tak na przykład płytka 30 x 30 cm składa się z 81 kwadracików wielkości 3 x 3 cm. Są także mozaiki o wiele bardziej fantazyjne, gdzie maleńkie elementy mają różne kształty, a całość albo ma charakter abstrakcyjny, albo przedstawia motywy roślinne, figury, czy całe sceny.

Zrób to sam

Mozaikę można wykonać samemu. Wystarczy potłuc młotkiem różnokolorowe płytki ceramiczne. Można też do kompozycji wykorzystać kamyki, szkło, patyki, korę i inne materiały. Przy zastosowaniu różnorodnych elementów powstają niesymetryczne i niebanalne kompozycje, które wprowadzają do wnętrza sporą dawkę ekspresji. Decydując się na taką mozaikę, łatwo możemy uzyskać efekt nieregularnych, poszarpanych brzegów, co da o wiele lepszy efekt, niż wykończenie całości pod sznurek. Przede wszystkim jednak mozaika naszej produkcji przyciągać będzie uwagę niepowtarzalną fakturą i oryginalnym pomysłem.
Przed przystąpieniem do klejenia mozaiki warto zaplanować jej rozmieszczenie tak, aby w miejscach „strategicznych” widoczna była cała umieszczona na niej kompozycja, natomiast wszelkie ewentualne pomniejszenia znajdowały się na uboczu. Mozaikę układa się tak samo, jak glazurę. Praca wymaga jednak szczególnej staranności. Na pewno dużym ułatwieniem będzie zamontowanie na ścianie prostej i gładkiej łaty drewnianej lub aluminiowej przed ułożeniem pierwszego arkusza płytek (o ile równamy mozaikę do poziomu). Pamiętać należy o tym, by uwzględnić szerokość spoin pomiędzy poszczególnymi arkuszami.

Wybierz zaprawę

Podstawową czynnością przed układaniem płytek powinno być przygotowanie podłoża. Musi być ono równe i stabilne, a w przypadku zwiększonej chłonności należy zagruntować je emulsją Atlas Uni-Grunt. Niewielkie nierówności ściany, do 5 mm, należy zlikwidować, stosując zaprawę klejową. W przypadku większych ubytków, trzeba użyć Zaprawy Wyrównującej Atlas. W zależności od rodzaju płytek i podłoża dobieramy odpowiedni klej.

I tak, Zaprawa Klejowa Atlas nadaje się do mocowania płytek na typowych podłożach mineralnych, takich jak tradycyjne tynki cementowe czy nieotynkowane mury z cegieł i gazobetonu. Do przyklejenia mozaiki na płyty gipsowo-kartonowe zastosować trzeba zaprawę o zwiększonej elastyczności i przyczepności, na pezykład Atlas Plus lub Atlas Bis. Mozaikę marmurową warto natomiast przykleić do ściany Zaprawą Klejąca Atlas Karo. Przy jej użyciu nie występują przebarwienia okładziny, powodowane obecnością w zwykłej zaprawie szarego cementu.Przygotowanie zaprawy klejącej polega na wsypaniu jej do wody i ręcznym (bądź mechanicznym) wymieszaniu. Po upływie 5 minut i ponownym wymieszaniu można przystąpić do układania płytek. Po rozprowadzeniu pacą zębatą zaprawy po podłożu należy przyłożyć doń arkusz mozaiki, lekko przycisnąć rękoma, a potem mocniej docisnąć łatą, zarówno w pionie, poziomie, jak i po przekątnych arkusza. Dzięki dociskaniu łatą, cały arkusz przyklei się równomiernie, a poszczególne elementy nie zagłębią się nadmiernie w zaprawie.

Wypełnij spoiny

Kolejnym etapem jest wypełnienie spoin między detalami, czyli fugowanie. Można je rozpocząć co najmniej 24 godziny po zakończeniu przyklejania mozaiki (płytek). Wcześniej należy usunąć ze szczelin pozostałości kleju.
Zaprawę do fugowania wsypujemy do pojemnika z wodą według proporcji podanych na opakowaniu. Mieszamy ją ręcznie lub przy użyciu wiertarki wolnoobrotowej, aż do uzyskania jednorodnej masy. Godna polecenia jest Fuga Atlas Artis (30 kolorów), specjalnie zalecana na podłoża trudne. Posiada ona podwyższone parametry użytkowe: wysoką odporność na ścieranie i zmniejszoną absorpcję wody. Jest zaprawą elastyczną i szybkowiążącą, ma zalety, niespotykane w powszechnie stosowanych fugach: przedłużoną trwałość koloru, odporność na przebarwienia, wykwity, zabrudzenia i promieniowanie UV. Dzięki krótkiemu czasowi wiązania, już po trzech godzinach od fugowania można rozpocząć czyszczenie okładziny.

Silikon na styku

Miejsca, w których stykają się różne powierzchnie – krawędzie ścian, połączenia ścian z posadzką – oraz spoiny przy urządzeniach sanitarnych (m.in. wokół wanien, brodzików, umywalek) należy wypełniać uszczelniaczem silikonowym, na przykład Atlas Silton S. Jest on odporny na działanie pleśni i grzybów. Reagując z wilgocią z powietrza, silikon tworzy trwałą, elastyczną i wodoodporną warstwę izolującą.
Szczeliny przeznaczone do wypełniania należy wcześniej obustronnie okleić taśmą malarską. Ułatwi to układanie silikonu i zabezpieczy płytki przed zabrudzeniami. Silikon wciskamy w spoinę z niewielkim nadmiarem przy pomocy specjalnego pistoletu. Czynność tę należy wykonać w sposób ciągły, nie pozostawiając przerw i pustych przestrzeni. Naniesioną masę można wygładzić szpachelką lub innym narzędziem, zmoczonym wodnym roztworem mydła, profilując kształt spoiny. Nadmiar silikonu trzeba usunąć w kierunku od środka na zewnątrz.
Po zakończeniu silikonowania należy zerwać papierową taśmę samoprzylepną z powierzchni okładziny ceramicznej. Po zerwaniu taśmy można jeszcze w ciągu około 5 minut, zanim utworzy się naskórek na powierzchni silikonu, wyrównać jej powierzchnię. Autor: Atlas - zobacz wizytówkę firmy