Przegląd podstawowych metod stosowanych do osuszania murów

Drenaż osuszający

Drenaż osuszający to sieć instalacji wokół budynku na poziomie fundamentów. Drenaż zbiera wodę gromadzącą się w otoczeniu piwnic i odprowadza ją na bezpieczną odległość od budynku.
Stosuje się go, by na stałe obniżyć poziom wody w gruncie lub odprowadzić wodę opadową,
przesączającą się do podłoża przy ścianach budynku. Zwykle drenażem otacza się cały budynek, łącznie ze wszystkimi jego fragmentami wysuniętymi poza ogólny zarys budowli. Należy pamiętać, żeby obsypkę filtracyjną oddzielić od gruntu tkaniną geosyntetyczną przepuszczającą wodę i jednocześnie zatrzymującą drobne cząstki gruntu.

Ścianka osuszająca

Metoda ta polega na wytworzeniu przy ścianie fundamentowej wentylowanej pustki powietrznej,
która pozwoli na odparowanie muru fundamentowego.
Jest to zestaw zabiegów, które wymuszają wentylację fundamentów, wykorzystując możliwości wynikające z fizyki budowli, takie jak np. różne temperatury wewnątrz i na zewnątrz budynków.

Nawiercanie otworów ewaporacyjnych

Jest to metoda niezbyt skuteczna. Polega na nawiercaniu w ścianie skośnych otworów skierowanych ku górze, pozwalających na przesychanie murów. W trakcie odparowania
wilgoci wokół otworów powstają miejsca lokalnej krystalizacji związków soli mineralnych. Metoda ta uniemożliwia nadanie elewacji jej właściwego wyglądu.

Podbijanie izolacji poziomych

Używana już niegdyś metoda polegająca na ręcznym, odcinkowym podcięciu muru, nałożeniu izolacji i ponownym zamurowaniu. Obecnie stosuje się do tej metody specjalne piły łańcuchowe lub też mechanicznie wbija się w ściany fundamentowe płyty z blachy nierdzewnej. Metoda ta bezpośrednio ingeruje w układ konstrukcyjny budynku.

Metoda elektroosmozy

Metoda czerpiąca zasilanie ze źródła zewnętrznego i metoda magnetoosmozy, korzystająca z pola magnetycznego ziemi – to systemy mające wytworzyć pole oddziałujące na układ potencjałów elektrycznych w murze.
Cząsteczki wody w wyniku działania tego pola przesuwają się w kierunku ziemi. Metody te
wymagają nawiercania otworów i wprowadzenia elektrod do wnętrza muru. Ze względu na
powolność i niewielką skuteczność nie są już obecnie stosowane jako samodzielne metody,
lecz są wykorzystywane do wstępnego podsuszenia w metodach elektroiniekcji.

Metoda elektronicznego osuszania muru

Polega na zainstalowaniu dostosowanego do danego obiektu urządzenia, które emitując w kierunku zawilgoconych ścian fale elektromagnetyczne, powoduje neutralizację sił kapilarnego wznoszenia się wody.

Metoda elektrochemiczna

Umożliwia zmianę kierunku migracji cząstek wody oraz kationów rozpuszczonych w wodzie
soli.

Blokada hydrofobowa

Polega na wprowadzeniu do otworów wywierconych w murze odpowiednich preparatów,
blokujących przepływ cząsteczek wody w pionie i poziomie. Środkami hydrofobowymi mogą
być związki silikonowe, żywice krzemianowe, związki krzemionki, parafiny, preparaty wiążące
wolne związki wapna tworząc nierozpuszczalne związki chemiczne blokujące światła kapilar.
Preparaty te zmieniają cechy fizyczne materiałów ścian. Ideą tej metody jest całkowite zamknięcie przekroju naczyń kapilarnych, albo też zwężenie wewnętrznych powierzchni kapilar tak, aby w wyniku obciążenia napięcia powierzchniowego cieczy w miejscu menisku wklęsłego (który powodował podciąganie wody do góry) powstał menisk wypukły (zstępujący). Środki iniekcyjne podawane są głęboko w mur metodą grawitacyjną lub ciśnieniową. W zależności od rodzaju wprowadzanego preparatu mury muszą być wilgotne albo suche, dlatego też przed wykonaniem zabiegu odpowiednio zwilża się je lub nagrzewa.
Odwierty wykonuje się w jednym lub dwóch rzędach albo pokrywa się nimi całą ścianę.
Otwory po zakończeniu zabiegu wypełniane są masą bezskurczową. Nie następuje zatem trwałe osłabienie konstrukcyjne muru. Skuteczność wytworzonej przepony zależy od zdolności penetracyjnej preparatu w murze, która z kolei zależy od wilgotności materiału i zdolności wchłaniania preparatu przez mur.
Celem iniekcji jest zamknięcie lub ograniczenie przekroju kapilar przy jednoczesnej hydrofobizacji
ich wewnętrznych ścianek. Spośród wielu rodzajów produktów występujących na rynku są takie, które działają dwutorowo. Są też takie, które wywołują wyłącznie krystalizację lub
wyłącznie hydrofobizację. W relacjach rynkowych produkty te różniące się dość znacznie w sposobie działania i zakresie aplikacji, traktowane są często przez uczestników procesu inwestycyjnego jako tożsame.

Zdolność do penetracji struktury murów przez preparaty iniekcyjne jest uzależniona m.in. od
ich lepkości, wielkości cząsteczek itp. W tej grupie produktów funkcjonują preparaty oparte
na różnych związkach chemicznych, mających różne działanie. Mogą to byçć krzemiany alkaliczne – alkilometylosilikoniany, kombinacje krzemianów alkalicznych z alkilometylosilikonianami oraz propylosilikoniany. Podstawowym składnikiem pierwszych z nich są krzemiany potasu lub szkło wodne potasowe. Są to zatem silne alkaliczne roztwory wodne, które w strukturze murów przy udziale CO₂ wytwarzają żel krzemowy zawężający światło kapilar. Nie zawsze zjawisko to ma charakter trwały, gdyż przy wysychaniu muru następuje zmniejszenie się objętości żelu powodując powstanie wtórnego układu kapilarnego. Niekorzystnym następstwem stosowania tej metody jest powstanie węglanów alkalicznych podwyższających zasolenie muru.
Alkilometylosilikoniany z kolei reagują stopniowo z zawartym w murze CO₂, w następstwie czego powstają: kwas polimetylokrzemowy o właściwościach hydrofobizujących oraz węglany alkaliczne podnoszące stopień zasolenia murów. Metoda ta wykorzystuje tylko zjawisko hydrofobizacji, bez zamykania kapilar. Stosowanie tej metody praktycznie jest ograniczone do stosunkowo cienkich murów (od ok. 0,5 m grubości) i o niskim zawilgoceniu.
Z kolei zastosowanie do iniekcji kombinacji krzemianów alkalicznych oraz alkilometylosilikonianów
pozwala na wykorzystywanie obydwu opisanych powyżej czynników blokujących: zamykania światła kapilar oraz hydrofobizacji ich ścianek.
W pierwszej kolejności dochodzi do zmniejszenia zawilgocenia muru dzięki wytrąceniu się żelu krzemowego, po czym uaktywnia się proces hydrofobizacji wewnętrznych powierzchni kapilar. Optymalne działanie iniektów tego typu osiąga się przez precyzyjny dobór komponentów
dla zapewnienia z jednej strony maksymalnej skuteczności działania, a z drugiej minimalizacji powstających soli. Propylosilikoniany użyte jako baza iniektu pozwalają wprawdzie stosować metodę iniekcji w szerszym zakresie wilgotności muru oraz niezależnie od dostępu CO₂, ale dla uzyskania efektywnych przepon wymagane jest wykonanie po pewnym czasie drugiego poziomu iniekcji, często przy zastosowaniu innego iniektu – dobieranego specjalnie do danej iniekcji.

Na podstawie materiałów firmy Henkel Autor: Henkel - zobacz wizytówkę firmy