Brak izolacji lub też jej nieszczelność umożliwiają wnikanie wody zewnętrznej zarówno w strukturę ścian, jak i do wnętrza budynku.

Wysokość, do której podchodzi woda w murze zależy przede wszystkim od:
a) rodzaju i typu warstwy gleby, na której spoczywają ławy fundamentów,
b) poziomu wód gruntowych,
c) konfiguracji terenu i poziomu wód zaskórnych,
d) przekroju naczyń włosowatych w murze,
e) rodzaju i grubości muru,
f) składu chemicznego transportowanych wód.

Najsilniej zawilgocone są mury w partii przyziemia, natomiast wyższe partie murów są bardziej suche. Z uwagi na występujący w murze transport wody kapilarnej – wytwarza się różnica potencjałów w stosunku do ziemi. Zawilgocony mur staje się swego rodzaju akumulatorem, którego biegun dodatni przeważnie znajduje się w strefie suchej muru ponad ziemią, zaś biegun ujemny na ławie fundamentowej lub w wodzie gruntowej.
Powstaje zatem różnica potencjałów pomiędzy ławą fundamentową a suchą partią muru.
Każda cząsteczka wody znajdująca się w glebie posiada pewien ładunek elektryczny ujemny.
Naładowane ujemnie cząsteczki wody dążą do wyrównania potencjału – powoduje to wzmożony przepływ wody kapilarnej ku górze, co w efekcie doprowadza do podwyższenia się strefy zawilgocenia murów.

Przyczyny zawilgocenia budynku:
a) brak lub uszkodzenie izolacji przeciwwilgociowych poziomych lub pionowych,
b) zawilgocenie w wyniku oddziaływania wód rozproszonych,
c) niewłaściwe rozwiązanie lub brak wentylacji pomieszczeń.

H, na jaką może podsiąkać woda kapilarna, jest określona wzorem:gdzie:
E – napięcie powierzchniowe cieczy
r – promień kapilary
g – przyspieszenie ziemskie
q – gęstość cieczy
x – kąt zawilżania

Transport wody występuje jedynie w kapilarach o średnicy od 80 nm do 20 μm. Kapilary o średnicach mniejszych lub większych nie uczestniczą w tych procesach.
Analizując powyższy wzór należy stwierdzić, iż wielkości E, g, q są w zasadzie od nas niezależne. Możemy jedynie wpływać na wysokość podciągania kapilarnego poprzez ewentualną zmianę promienia kapilary r lub kąta zwilżania x. Ideałem byłoby całkowite zamknięcie przekroju kapilary w wyniku racjonalnych przeciwdziałań. Bez zdecydowanej
ingerencji w konstrukcję budynku (podcinanie murów) jest to możliwe jedynie w niektórych przypadkach.
Pozostaje zatem działanie w stosunku do wymienionych już wartości r i x.

Kapilarność

Kapilary i pory występują w większości materiałów budowlanych stosowanych do wznoszenia budowli. Powstają one np. w czasie odparowywania nadmiaru wody z zaprawy lub betonu lub w procesie np. wytwarzania cegły. Dzięki kapilarom para wodna powstająca w budynku może dyfundować na zewnątrz.
Z drugiej strony, nieosłonięte materiały zawierające kapilary szybko zasysają wodę, z którą wejdą w kontakt.

Zawilgocenia przegród budowlanych możemy podzielić na (rys. 2):
a) strukturalne: w wyniku działania wód gruntowych i rozproszonych,
b) powierzchniowe: w wyniku kondensacji pary wodnej w budynku, higroskopijnego poboru wilgoci przez materiał ściany oraz nagromadzone sole.
O przebiegu zjawiska podciągania wody w kapilarach decyduje prosta zależność:

Wydajność parowania dyfuzyjnego jest funkcją zależną od szeregu parametrów, głównie warunków klimatycznych i dyfuzji pary wodnej przez powierzchnię ściany. Reakcją na każde odparowanie wody z muru jest ruch wody z gruntu, powodujący jej uzupełnienie. Woda znajdująca się w murze podsiąka pionowo do poziomu gruntu – a powyżej ziemi, kierunek jej ruchu odchyla się częściowo ku powierzchni muru, gdzie następuje proces odparowania (rys. 3).

Wyższy poziom zawilgocenia muru występuje zazwyczaj w części wewnętrznej, gdzie odparowanie wilgoci jest utrudnione.
Analizując wysokość zawilgocenia murów zewnętrznych i wewnętrznych budynków możemy z dużym prawdopodobieństwem określić źródła tych zawilgoceń jako wynik:
• oddziaływania wody gruntowej (rys. 4):

poziom zawilgoceń na ścianach zewnętrznych jest niższy niż na ścianach wewnętrznych, z powodu zwiększonej wydajności parowania dyfuzyjnego na tych ostatnich,
• oddziaływania wody rozproszonej (rys. 5):

poziom zawilgoceń ścian zewnętrznych jest w tym przypadku wyższy niż ścian wewnętrznych z uwagi na intensywny napływ wód na te właśnie przegrody.Wysokość podciągania wilgoci w dwóch murach o różnej grubości, przy tej samej możliwości stałego pochłaniania wody przez ścianę lub ławę – będzie zróżnicowana. W murze o mniejszym przekroju – poziom zawilgoceń będzie niższy od strony zewnętrznej ściany. W murze o przekroju większym – poziom zawilgoceń ulegnie podwyższeniu, z uwagi na zwiększoną możliwość pochłaniania wody i stąd konieczną większą powierzchnię odparowania.
Wysokość poziomu zawilgoceń muru można wydatnie podwyższyć ograniczając lub hamując całkowicie dyfuzję pary wodnej przez wykonanie np. cokołu kamiennego wokół budynku, wymalowanie ścian wewnętrznych lamperią olejną itp.
Strefa odparowania ulega wtedy przemieszczeniu w wyższe partie muru (rys. 6).


Na podstawie materiałów firmy Henkel

Autor: Henkel - zobacz wizytówkę firmy