Metoda polega na nasączeniu pasa muru w całym jego przekroju preparatem Kiesol, który po przereagowaniu zapewnia zahamowanie transportu wilgoci w kapilarach materiału budowlanego. W wyniku naturalnych procesów następuje później wyschnięcie muru powyżej wykonanej w nim przepony.

Przed wywierceniem otworów uszczelnia się pas muru o szerokości ok. 50 cm (w strefie planowanej iniekcji). Można w tym celu zastosować tzw. szlamy uszczelniające lub wodoszczelne szpachlówki. Ten dodatkowy zabieg zabezpiecza przed niekontrolowanymi wyciekami preparatów iniekcyjnych, a także znacznie ułatwia wiercenie otworów. Średnica otworów wynosi co najmniej 25 mm (najlepiej 30 mm). Odstępy między otworami powinny wynosić ok. 12,5 cm. Otwory są nachylone, zaleca się, aby przecinały co najmniej dwie warstwy spoiny. Minimalny kąt nachylenia wynosi 25°, w cienkich ścianach powinien być większy – 45°. Przed iniekcją otwory należy oczyścić z pyłu wiertniczego, przedmuchując je sprężonym powietrzem. Zaleca się stosowanie specjalnych pojemników dozujących, umożliwiających lepszą kontrolę nasączania muru. Pojemniki wiesza się nad otworami, a następnie wlewa się w nie odmierzoną ilość płynu (według wymaganego zużycia). W razie braku pojemników dozujących preparat iniekcyjny wlewa się dwa lub trzy razy bezpośrednio w otwory. Wlewanie kolejnej porcji preparatu musi się odbywać natychmiast po wsiąknięciu porcji wcześniejszej (mokre w mokre). Po zakończeniu iniekcji otwory należy zamknąć specjalnym zaczynem cementowym.

Metodę stosuje się we wszystkich murach z materiałów budowlanych wykazujących podciąganie kapilarne, przede wszystkim w murach ceglanych. Skuteczność działania preparatu Kiesol stosowanego metodą bezciśnieniową została udowodniona przy stopniu zawilgocenia muru wynoszącym 80%, jednak w praktyce zaleca się zachowanie pewnego marginesu bezpieczeństwa. W przypadku wyższych stopni zawilgocenia zaleca się wstępne suszenie muru w strefie iniekcji z zastosowaniem urządzeń mikrofalowych lub specjalnych grzałek wkładanych w otwory iniekcyjne; można także wtedy rozważyć zastosowanie metod ciśnieniowych.

Dobre rozprzestrzenianie się preparatu w murze (niska lepkość, niskie napięcie powierzchniowe, niska wielkość cząsteczek, dobra rozpuszczalność w wodzie).

Trwała hydrofobizacja ścianek kapilar połączona ze zwężeniem przekroju. Trwałość w kontakcie z solami. Odpowiednia szybkość reakcji (brak wzrostu lepkości przez kilka godzin po iniekcji). Brak wytrącania szkodliwych związków. Odporność na starzenie. Autor: Remmers - zobacz wizytówkę firmy