Balkony i tarasy z czasem zmieniły swoją wielkość. Kiedyś małe, dziś projektuje się je jako duże i ważne dla użytkownika. Zmieniły też swoje funkcje ze smut­nego składziku na ozdobny i dekoracyj­ny element budowlany na ważne miejsce relaksu i odpoczynku.

Błędy w projektach lub w wykonaw­stwie mogą jednak szybko zepsuć przyjemność ich użytkowania i co gorsze doprowadzić do zawilgocenia i uszkodzenia konstrukcji. Zmienne warunki atmosferyczne klimatu Polski z deszczem i słońcem, duże wahania temperatury z upałem i mrozem, stano­wią największe obciążenia posadzek balkonów i tarasów. To nie lada wyzwanie dla projektantów i wykonawców.

Balkony i tarasy to jedne z najtrudniejszych do poprawnego zaprojektowania i wykonania elementów budynku. Świadczy o tym stan istniejących balkonów czy tarasów, gdzie gołym okiem widać uszkodzenia i przecieki wynikające przede wszystkim z zastosowania rozwiązań technologicznych i materiałowych niewłaściwych dla warunków ich pracy oraz obciążeń oddziaływujących na te elementy. Dotyczy to zarówno konstrukcji nowych (czasami po kilku miesiącach eksploatacji) jak i starszych.

Poprawne wykonanie warstw użytkowych tarasów i balkonów wymaga analizy obciążeń oddziaływujących na ich konstrukcję. Na tej podstawie dobiera się odpowiedni system hydroizolacji.

Najczęściej spotykany, lecz niepoprawny sposób wykonania warstw balkonu, to (patrząc od góry) okładzina ceramiczna na kleju, jastrych dociskowy i uszczelnienie z papy bitumicznej, płyta balkonowa.
Sposób ten z kilku powodów, nie sprawdza się w praktyce.
Podstawowym czynnikiem destrukcyjnym dla powyższych konstrukcji są oddziaływania atmosferyczne. Warstwy użytkowe poddane są olbrzymim obciążeniom termicznym. W lecie jest to temperatura rzędu +60 ÷ +70 st C, w zimie -20 ÷ -25 st C. Jak wiadomo współczynnik rozszerzalności termicznej płytek ceramicznych i jastrychu cementowego jest różny. Różnice temperatur powodują, że poszczególne warstwy - elementy systemu pracują różnie, tworząc z czasem mikrorysy. Przez mikropęknięcia i rysy w spoinach woda opadowa dostaje się pod płytki, powodując zawilgocenie warstw pod nimi, a w konsekwencji degradację. Z czasem dochodzi do odparzenia płytek ceramicznych.
Jest to początek degradacji warstw użytkowych. Przy tradycyjnie stosowanym systemie nie ma możliwości usunięcia tej wilgoci z konstrukcji w sposób nie ingerujący w istniejące warstwy.

Rozwiązaniem powyższych problemów jest mata drenażowa.

Zastosowanie mat drenażowych gwarantuje poprawną pracę układu i zabezpiecza przed destrukcyjnym działaniem wilgoci na jego elementy. Maty te dodatkowo spełniają funkcję kompensującą naprężenia wynikające z różnej rozszerzalności termicznej poszczególnych warstw konstrukcyjnych.
Zastosowanie mat drenażowych wraz z profilami Renoplast (które są wyposażone w otwory drenażowe) ułatwiają dodatkowo wentylację układu podposadzkowego, co jest niezmiernie ważne w okresach przejściowych wiosna, jesień.

Oczywiście taras lub balkon niekoniecznie musi spełniać funkcji drenażowej. Może być również wykonany (zwłaszcza kiedy nie jest nad pomieszczeniem ogrzewanym) bez mat drenażowych, ale za to z uszczelnieniem podpłytkowym czyli zespolonym. Mówimy wtedy o powierzchniowym odprowadzeniu wody.



Porównanie układu najczęściej stosowanego (hydroizolacja z papy i warstwa dociskowa) z układem zespolonym (hydroizolacja podpłytkowa) pokazuje rysunek poniżej:

Drugą podstawową przyczyną uszkodzeń jest nieodpowiednie wykonanie stref okapowych (krawędziowych). Dotyczy to nie tylko sposobu mocowania obróbek blacharskich, balustrad, ale również materiału z którego są wyprodukowane. Obecnie stosowane na tarasach i balkonach hydroizolacje mineralne z powodu wysokiego pH eliminują blaszane obróbki okapów, które w kontakcie z warstwą hydroizolacji korodują w bardzo krótkim czasie.





Sposób zamocowania obróbek musi być zarówno stabilny, jak i szczelny. Musi on uwzględniać różne współczynniki rozszerzalności termicznej zastosowanych tu materiałów. Ważny jest kształt obróbki, sposób jej mocowania i umiejscowienie w stosunku do warstw tarasu. Powoduje to poszukiwania takich rozwiązań, które uwzględniają powyższe problemy.

Jednym ze skutecznych rozwiązań tych problemów, jest zastosowanie profili krawędziowych. Są one produkowane przez firmę Renoplast jako systemowe profile krawędziowe stosowane do wykończenia stref okapowych.




Wykonane z aluminium, powlekanego proszkowo powłoką poliestrową są estetyczne i odporne na korozję. Skutecznie odprowadzają wodę poza obręb tarasu.
Profile występują w odcinkach prostych, narożnikach wewnętrznych i zewnętrznych o kątach 90 i 135 stopni. Na zamówienie klientów możliwe jest również wykonanie profili w łuku.



Profile pomiędzy sobą łączy się za pomocą systemowych łączników, a dojście profilu do ściany zabezpieczane jest systemowym odbojnikiem przyściennym. Zabezpiecza on elewację (przy połączeniu balkonu ze ścianą) przed mało estetycznymi zaciekami powstającymi na skutek spływu wody opadowej po - często brudnej- powierzchni balkonu.




Poszczególne modele profili są przystosowane również do współpracy z systemem rynnowym.
Profile produkowane są dla:
K30 - dla balkonów z posadzką ceramiczną
K50 - dla tarasów z warstwą drenażową (z użyciem maty drenażowej T50 )
K60 - dla tarasów z funkcją drenażową (z użyciem maty drenażowej T60)
K10 - dla balkonów z posadzką żywiczną cienkowarstwową
K20 - dla balkonów z posadzką żywiczną drenażową

Dodatkowo profil K60 jest przystosowany również do tarasów z nawierzchnią (coraz bardziej popularną) drewnianą deską tarasową lub deską z kompozytów.



Na poniższych rysunkach przedstawiamy kilka podstawowych schematów systemowego zastosowania profili i mat drenażowych:

Posadzka ceramiczna – profil K30

1. Płytki posadzkowe
2. Zaprawa kle­jowa (klasy min. C2-​S1)
3. Hydroizo­lacja: zaprawa uszczelniająca
4. Taśma wzmac­ni­a­jąca
5. Pro­fil okapowy K30
6. Otwory odwad­ni­a­jące w profilu
7. Warstwa spad­kowa
8. Kon­strukcja płyty balkonu
9. Uszczel­nie­nie elastyczne
10. Sznur dylat­a­cyjny (16mm)

Posadzka ceramiczna, warstwa drenażowa – profil K50

1. Płytki posadzkowe
2. Zaprawa kle­jowa (klasy min. C2-​S1)
3. Mata drenażowa T50
4. Hydroizo­lacja
5. Taśma wzmac­ni­a­jąca
6. Pro­fil okapowy K50
7. Otwory odwad­ni­a­jące w profilu
8. Pod­kład cemen­towy ( opcjon­al­nie w miejsce pod­kładu cemen­towego: cienkopowłokowa warstwa usz­ty­w­ni­a­jąca powierzch­nię termoizolacji)
9. Ter­moizo­lacja
10. Paroizo­lacja
11. Warstwa spad­kowa
12. Kon­strukcja płyty stropowej

Posadzka z płyt betonowych ułożonych na kruszywie, funkcja drenażowa – profil K60

1. Grubowymi­arowe płyty posadzkowe
2. Podsypka z kruszywa lub pod­kład cementowy
3. Mata drenażowa T60
4. Hydroizo­lacja
5. Taśma wzmac­ni­a­jąca
6. Pro­fil okapowy K60
7. Otwory odwad­ni­a­jące w profilu
8. Pod­kład cemen­towy (Opcjon­al­nie w miejsce pod­kładu cemen­towego: cienkopowłokowa warstwa usz­ty­w­ni­a­jąca powierzch­nię termoizolacji)
9. Ter­moizo­lacja
10. Paroizo­lacja
11. Warstwa spad­kowa
12. Kon­strukcja płyty stropowej

Dopiero zastosowanie odpowiedniego rozwiązania odprowadzenia wody z tarasu (czy to poprzez rozwiązanie z funkcją drenażową lub z powierzchniowym odprowadzeniem wody) w połączeniu z profilami krawędziowymi zapewni szczelność i bezawaryjność całego układu warstw.

Fot. Renoplast