Gdzie ma człowiek czuć się bezpiecznie, jak nie we własnym domu? A tym bardziej w najbardziej osobistym z pomieszczeń – w łazience. W szczególny sposób dotyczy to osób niepełnosprawnych, zmuszonych korzystać z wózków. Oto kilka rad, dzięki którym poczują się w łazience pewniej i bezpieczniej.


Bywa, że chcąc zapewnić osobom niepełnosprawnym jak najwięcej udogodnień, popadamy w przesadę i mnożymy wszelkiego rodzaju urządzenia i uchwyty, w naszym odczuciu niezbędne. Niestety, niedźwiedzia to przysługa. Ograniczamy użytkownikowi łazienki pole manewru, podczas gdy powinniśmy zagwarantować jak najwięcej przestrzeni. Za minimalny uważa się obszar o wymiarach półtora metra na półtora. Środek pomieszczenia musi pozostać wolny – ze względu na możliwości manewrowe wózka – resztę zaś wyznaczą niezbędne dla tego pomieszczenia obszary: strefa kąpielowa z wanną bądź brodzikiem, umywalka oraz strefa z sedesem. Jeżeli łazienka i ubikacja znajdują się w sąsiadujących, ale odrębnych pomieszczeniach, najlepiej będzie połączyć je w jedno. To dla niepełnosprawnego ogromne ułatwienie dostępu do poszczególnych urządzeń. Musimy też odpowiednio zadbać o otwór drzwiowy: nie może on mieć mniej niż metr szerokości, a ewentualny próg - choć najlepiej będzie go wyeliminować - przekraczać 2 cm wysokości. Drzwi nie mogą otwierać się do środka.

Bezpieczny brodzik
Strefa kąpielowa to przede wszystkim kwestia dokonania wyboru: prysznic czy wanna? Dla osób poruszających się na wózkach zdecydowanie korzystniejszy jest prysznic. Na brodzik należy przeznaczyć kwadrat o boku 100-150 cm, z kratką ściekową na środku i z nieznacznym, 1-2% spadkiem w jej kierunku. Płytki powinny, oczywiście, być antypoślizgowe, o szerokich spoinach, wypełnionych odpowiednią fugą, np. Zaprawą do Fugowania Atlas Szeroką, Jeżeli wokół brodzika chcemy wymurować ścianki, nie powinny one mieć więcej niż metr wysokości, tak by umożliwiały przechylenie się nad nimi osobie pomagającej w myciu. Najkorzystniejszy jest brodzik bezprogowy, umożliwiający swobodny podjazd pod prysznic.

Możliwe jest też zainstalowanie brodzików z akrylu lub nierdzewnej stali o powierzchni antypoślizgowej, perforowanej. Można także uformować brodzik, profilując go z płytek ceramicznych lub zalać betonową wylewką, odpowiednio zabezpieczoną i utwardzoną. Wykorzystując wodoodporną i dającą należytą możliwość formowania Posadzkę Cementową Atlas, uzupełnioną oszalowaniem w postaci prętów, można uzyskać odpowiednią pochyłość, umożliwiającą podjazd pod prysznic lub zapewniającą spadek w kierunku kratki ściekowej. Z myślą o osobach, zmuszonych kąpać się na siedząco, rynek oferuje zarówno specjalne zespoły prysznicowe, jak i plastikowe ławeczki, bądź foteliki, które można mocować na stałe lub jako uchylne. Użyteczne są też przenośne stołki, do stosowania także w innych strefach łazienki.

Wygodnie i w wannie
Wanna, o ile zdecydowaliśmy się na nią, powinna być dość płytka – o głębokości około 40 cm, i wygodnej szerokości 70-80 cm. Istotne jest, by krawędź wanny znajdowała się na równi z siedziskiem wózka inwalidzkiego, co ułatwia wchodzenie do wanny i wychodzenie z niej. Z tego samego względu korzystne może się okazać zawieszenie na wannie nakładki - siedziska, umożliwiającego wygodne ulokowanie się osobie korzystającej z kąpieli. Problem wejścia rozwiązują też dostępne na rynku, specjalnie wzmocnione, akrylowe wanny z bocznymi drzwiczkami i podwyższonym dnem. Jeżeli dno wanny nie zabezpiecza przed poślizgnięciem się (np. odpowiednio perforowane), należy wyłożyć je gumową matą antypoślizgową. Żeby umożliwić niepełnosprawnemu podjechanie wózkiem do samej wanny, powinniśmy - obudowując ją - dokonać (na wysokości około 20 cm od podłogi) lekko skośnego wcięcia na głębokość 15 cm w kierunku wanny wzdłuż całej długości obudowy. W zasięgu ręki osoby korzystającej z wanny montujemy w ścianie uchwyty, które ułatwią podnoszenie i opuszczanie się, a także zachowanie równowagi. Jeden z nich powinien być poziomy, drugi zaś mieć kształt litery L. Zaleca się, by były one aluminiowe i pokryte nylonem, tworzywem sympatycznym w dotyku i nieścierającym się.
Armatura w łazience powinna być wyposażona w termostaty.

Strefa sanitariatów
Umywalkę należy zamocować tak, by osoba poruszająca się na wózku mogła do niej swobodnie podjechać i nie miała trudności z umyciem się. Trzeba ją zatem podwiesić tak, by jej spód znajdował się nad kolanami siedzącego na wózku. Żaden postument – czy też półpostument – nie wchodzi w grę. Syfon oraz podtrzymująca umywalkę konstrukcja również muszą być umieszczone odpowiednio wysoko, ponad pół metra nad poziomem posadzki. Po bokach umywalki należy zamocować poręcze. Lustro nad umywalką powinniśmy zainstalować uchylne, w zasięgu ręki użytkownika.

W strefie sanitariatów istotne jest, by siedzisko muszli sedesowej, o desce solidnie osadzonej i nie wyginającej się przy przesiadaniu się z wózka na sedes, znajdowało się na wysokości siedziska wózka (zwykle około 0,5 m). Sedes może być podwieszony na odpowiedniej wysokości lub tradycyjny stojący. W tym drugim przypadku konieczne będzie podniesienie miski sedesowej (o mniej więcej 5 cm) - albo poprzez zastosowanie specjalnych nakładek, regulujących wysokość siedziska, albo dzięki wymurowaniu postumentu. To drugie rozwiązanie nie wymaga wielkich wydatków, a jest stosunkowo łatwe do wykonania. Cokół, w przybliżeniu zachowujący kształt miski sedesowej, wykonać należy również z Posadzki Cementowej Atlas, zazbrojonej siatką zbrojeniową. Ze względów estetycznych, po zamocowaniu sedesu cały postument okładamy płytkami ceramicznymi. Dobra będzie mozaika - za względu na małe rozmiary doskonale nadaje się do okładania powierzchni na łukach. Do przyklejenia płytek nada się Zaprawa Klejowa Atlas (w przypadku płytek gresowych należy zastosować zaprawę Atlas Progres Standard), a szczeliny między nimi wypełni wąska Zaprawa do Fugowania Atlas Artis, odporna na zawilgocenia i działanie grzybów. Cechuje ją też duża trwałość barwy, a możliwość wyboru z trzydziestu kolorów ułatwi skomponowanie jej z tonacją, jaka wybrana została dla całej łazienki. Tak przygotowany cokół nie utrudnia korzystania z miski sedesowej, a zapewnia stabilne siedzisko.


Przemysław Szlagowski
GRUPA ATLAS


Poręcze muszą być stabilne
Obowiązkowe wyposażenie łazienek, używanych przez osoby niepełnosprawne, stanowić muszą różnego rodzaju uchwyty, zapewniające bezpieczeństwo. Przeważnie mają one postać poręczy przyściennych, poziomych bądź pionowych (niekiedy w kształcie litery L, a więc poziomo-pionowych), zależnie od potrzeby umocowanych na stałe lub uchylnych, które po złożeniu przylegają do ściany, nie zajmując miejsca. Uchwyty i poręcze, niezależnie od ich rodzaju, muszą być stabilne. Przyjmuje się, że powinny utrzymać trzykrotny ciężar osoby korzystającej z łazienki – dzięki temu będą w stanie uchronić ją przed upadkiem. Poręcze poziome montujemy zazwyczaj na wysokości około 70-85 cm nad posadzką. Najlepiej, żeby powierzchnia uchwytów uniemożliwiała ślizganie się dłoni.

Bezpieczeństwo w łazience to nie tylko kwestia właściwego, przemyślanego rozmieszczenia uchwytów. To samo dotyczy rozlokowania urządzeń sanitarnych, wszelkich szafek i blatów, niezbędnych dla w miarę samodzielnego korzystania z tego pomieszczenia. Naczelna zasada głosi, by wszelkie rury, instalacje sanitarne oraz inne elementy wystające tak rozmieścić, by nie przeszkadzały w poruszaniu się, nie ograniczały możliwości manewrowania wózkiem, o ile zachodzi taka potrzeba. Należy też - na ile się da - wyeliminować w pomieszczeniu wszelkie ostre krawędzie i kanty. Uchwyty i poręcze powinny być powleczone odpowiednim tworzywem sztucznym. Będą milsze w dotyku, a i ręka się na nich nie omsknie.

www.chemiabudowlana.info


Autor: Atlas - zobacz wizytówkę firmy