Dla klientów - „oczko” w projekcie domu. Dla nas - wyzwanie i ogromna odpowiedzialność. Dla klientów - wizytówka domu, miejsce odpoczynku. Dla nas - świadectwo naszych umiejętności i masa pracy. Wykonując taras, zawsze warto więc pamiętać o konkretnych zaleceniach producentów systemów. I o tym, że dobrze wykonany taras to najlepsza rekomendacja dla wykonawcy.

Zasadnicze znaczenie dla prawidłowego zaprojektowania i wykonania tarasu ma prawidłowe określenie przewidywanych obciążeń i potencjalnych czynników destrukcyjnych. Drugim kluczowym elementem, decydującym o trwałości tarasu, jest wykonanie go zgodnie ze sztuką budowlaną. Tymczasem na naszych placach budowy wciąż kwitnie duża swoboda wykonawcza - niestety w przeważającej ilości przypadków ze szkodą dla efektu...

Prace na tarasie nie należą do najprostszych - tutaj nawet małe uchybienia skończyć się mogą dużą awarią. A ponieważ polecane na tę część budynku materiały chemii budowlanej nie należą do najtańszych - jeszcze raz przestrzegamy: błąd na tarasie to najczęściej manko na kasie. Warto więc przede wszystkim nakłaniać inwestora do stosowania kompletnych systemów produktów od jednego producenta. Oszczędności poczynione na wymianie droższych materiałów z systemu na tańsze „pozasystemowe" najczęściej szybko z pieniędzy zaoszczędzonych przechodzą na stronę wydanych. Oczywiście na naprawy. Innym, podstawowym błędem, którego skutki mogą w sposób bolesny odbić się na naszej kieszeni jest nieprzestrzeganie zaleceń z kart technicznych stosowanych produktów. Wstyd przyznać, ale znane są przypadki, kiedy wykonawca zaznajamiał się z kartą techniczną w momencie, gdy już jest zaaplikowany materiał... Złym doradcą podczas prac na tarasie jest również pośpiech nieprzestrzeganie przerw technologicznych, bagatelizowanie niesprzyjającej aury podczas aplikacji materiałów (najbardziej „lekceważonym" przez wykonawców czynnikiem atmosferycznym jest wiatr, który przyśpiesza wiązanie materiałów mineralnych i przyczynia się do powstania rys skurczowych) mogą fatalnie i to dość prędko ujawnić się w postaci trudnych do cząstkowego usunięcia wad wykonawstwa. A tymczasem, szczególnie podczas prac na tarasie, trzeba być świadomym potęgi sił natury. Podstawowym czynnikiem destrukcyjnym na tarasach jest w końcu woda. Przy dużej ilości cykli zamarzania i rozmarzania, których nie uniknie się w naszych zmiennych warunkach klimatycznych, woda może „siać" naprawdę duże spustoszenie. Letnie upały, nagłe zmiany temperatury oraz różna rozszerzalność termiczna materiałów leżą z kolei u podstaw powstawania naprężeń termicznych - kolejnej przyczyny destrukcji układu tarasowego. Często spotykana wada - pękanie spoin na tarasie (ujawniająca się najczęściej w okresie letnim) - przeważnie wynika właśnie z naprężeń termicznych, braku dylatacji i zbyt wąskich szerokości samej spoiny. W gorące lato ciemna okładzina ceramiczna potrafi nagrzać się do temperatury 60 - 70oC. Pojawiające się często w naszym klimacie opady deszczu gwałtownie obniżają temperaturę posadzki, doprowadzając do tzw. „szoku termicznego". W efekcie mogą pojawić się pęknięcia, przez które woda penetruje przestrzenie podpłytkowe. Pęknięcia płytek lub ich odspajanie od podłoża może być także wynikiem stosowania sztywnego kleju. Najczęściej ten błąd ujawnia się w porze siarczystej zimy.

Niepoprawny montaż balustrad, czyli taki, podczas którego dochodzi do przecięcia warstw izolacyjnych w połączeniu z nieodpowiednim uszczelnieniem (brak wzmocnienia izolacji odpowiednim kołnierzem przy balustradzie, niezastosowanie silikonu w warstwie finalnej) może doprowadzić do migracji wody w warstwę jastrychu podkładowego. Ze względu na usytuowanie w budynku, tarasy dzielimy na te na gruncie lub zlokalizowane nad pomieszczeniami (ogrzewanymi lub nieogrzewanymi). Podstawowym elementem, o którym musimy pamiętać, wykonując tarasy, to zastosowanie odpowiedniej ilości izolacji przeciwwodnych i paraizolacji (w przypadku tarasów nadziemnych). Nie mniej ważne jest odpowiednie zaprojektowanie i uszczelnienie dylatacji oraz prawidłowe zamocowanie i uszczelnienie obróbek blacharskich. Tarasy nadziemne są trudniejsze do wykonania, bo wszystkie błędy wpływające na szczelność tego elementu znajdą swoje odbicie w kondycji pomieszczeń znajdujących się pod nimi.

Dobry przykład - taras nad pomieszczeniem ogrzewanym

Układ warstw poziomych tarasu nad pomieszczeniem ogrzewanym przedstawić można w następujący sposób:
1. element konstrukcyjny (strop)
2. warstwa spadkowa - wszystkie kolejne warstwy posiadają dzięki niej spadek oraz tę samą grubość
3. hydroizolacja - osłania konstrukcję przed możliwością wnikania wody oraz stanowi warstwę paroizolacji - uniemożliwia penetrację wody poprzez strop w wyższe warstwy tarasu, zapobiega zawilgoceniu widocznemu jako brudne zacieki i pleśń na suficie znajdującego się pod nim pomieszczenia
4. mata drenażowa - układana bezpośrednio na izolacji wodoszczelnej odprowadza wodę poza krawędzie tarasu
5. izolacja termiczna - zapobiega wychładzaniu się stropu i skraplaniu się wody na suficie pomieszczeń pod tarasem; przeciwdziała przemarzaniu stropu zimą i jego nagrzewaniu latem
6. warstwa wylewki (jastrych pływający o grubości minimum 45 mm)
7. izolacja podpłytkowa - zabezpiecza jastrych pływający przed możliwością wnikania wody
8. okładzina ceramiczna - zabezpiecza warstwę hydroizo-lacji przed uszkodzeniem mechanicznym oraz ułatwia utrzymanie tarasu w czystościPrace rozpoczynamy od wykonania warstwy spadkowej - zalecane i jednocześnie optymalne nachylenie tarasu powinno wynosić 2-2,5%. Jest ona z reguły nadlewana na warstwę konstrukcyjną i jeżeli nie zostanie dobrze „sklejona" z podłożem, pojawia się zagrożenie jej odspojenia od podłoża. Dlatego wykonując spadek z zaprawy szybko twardniejącej Ceresit CN 83 lub Ceresit CN 87, należy wykonać warstwę szczepną z tej samej masy z dodatkiem emulsji kontaktowej Ceresit CC 81. Na obrzeżu tarasu mocujemy obróbkę blacharską - w miejscu zachodzenia obróbki na powierzchnię jastrychu należy zeszlifować go o grubość blachy. Pominięcie tej czynności grozi zaburzeniem układu spadku na tarasie.

Podłoże gruntujemy preparatem Ceresit BT 26. Czynność tę wolno nam pominąć wyłącznie w przypadku, kiedy mamy do czynienia z podłożami z tworzyw sztucznych i metali. Na zagruntowanej warstwie spadkowej przykleja się izolację przeciwwodną z membrany samoprzylepnej Ceresit BT 21, która pełni równocześnie funkcję paroizolacji. Wyprowadza się ją na zamocowaną obróbkę blacharską na krawędziach otwartych i na ściany obudowy tarasu na krawędziach zamkniętych, na wysokość 20-30 cm powyżej projektowanego, górnego poziomu nawierzchni. Możemy tutaj również zastosować wysokoplastyczną, rającą bitumu masę izolacyjną Ceresit CP1 spadku tego produktu podłoże powinno być towane gruntem głęboko penetrującym Ceresit CT Położona bezpośrednio na izolacji przeciwwodnej mata drenażowa z fizeliny odsączającej, zapewnia szybkie odprowadzenie wody z ewentualnych przecieków i wykropleń. Na macie drenażowej układa się izolację termiczną z materiału odpornego na zawilgocenie (zaleca się płyty styropianu ekstrudowanego), zabezpieczając ją od góry warstwą poliestrowej włókniny odsączającej o gramaturze 200-300 g/m2.

Następnym krokiem jest wykonanie warstwy dociskowej z masy Ceresit CN 87 o grubości min. 45 mm. Jastrych należy podzielić szczelinami dylatacyjnymi na pola o powierzchni 20-25 m2. Pola te powinny być prostokątami o stosunku boków od 1:1 do 1:2. Dylatacje wykonuje się też w miejscach uskoku tarasu, zmiany jego kształtu itp. W szczeliny dylatacyjne wciska się polipropylenowy sznur dylatacyjny. Na otwartych krawędziach tarasu, na warstwie jastrychu mocuje się drugi poziom obróbki blacharskiej. Na krawędziach zamkniętych, w styku z elementami obudowy tarasu, warstwa jastrychu musi być oddylatowana od elementów pionowych. Teraz na powierzchnię jastrychu nakłada się izolację podpłytkową z elastycznej powłoki izolacyjnej Ceresit CR 166. W linii przebiegu szczelin dylatacyjnych, w narożach - na styku jastrychu ze ścianą budynku, w warstwę izolacji wkleja się taśmę uszczelniającą Ceresit CL 152. Posadzkę na tarasie układa się z mrozoodpornych i koniecznie antypoślizgowych płytek ceramicznych, najczęściej gresowych. Tarasy to podłoża krytyczne, narażone na bardzo duże wahania temperatur. Dlatego zaleca się tu stosowanie elastycznej zaprawy klejącej Ceresit CM 17 Super Flexible, która charakteryzuje się dużą siłą klejenia, rozlewną konsystencją i wydłużonym czasem otwartym. Do spoinowania płytek na tarasach służy elastyczna, wodoodporna spoina Ceresit CE 43 Grand’Elit. Można wypełniać nią spoiny do szerokości 20 mm. Szczeliny dylatacyjne, połączenie posadzki tarasu z cokolikiem powinny być wypełnione uszczelniaczem poliuretanowym Ceresit CS 29.Źródło: Ceresit

Autor: Henkel - zobacz wizytówkę firmy