O wyglądzie szykownej kobiety nie tyle decyduje suknia, co dodatki. Podobnie jest z okładziną ceramiczną. Najbardziej efektowne kafelki może popsuć źle dobrana fuga. I odwrotnie. Banalne płytki z dobrze dobraną spoiną – na przykład na zasadzie kontrastu – mogą dać znakomity efekt.

Okładziny ceramiczne spoinować można na dwa sposoby: używając zaprawy do fugowania lub stosując silikon, przeznaczony do tego celu. O wyborze materiału decyduje rola, jaką spełniać ma spoina. Jej głównym zadaniem jest nadanie płytkom pewnej możliwości ruchu, aby uniknąć pęknięć i odspojeń. Jeśli ma ona być elastyczna – czyli wszędzie tam, gdzie wymagana jest możliwość kompensacji naprężeń (dylatacje: np. naroża ścian, styk ścian z podłogą) oraz dokładne wypełnienie szczelin wokół wanien, brodzików, umywalek itp. – zastosować należy silikon. I wówczas dobrze jest, jeśli silikon jest w tym samym kolorze, co fuga. Dla przykładu: każdemu z 30 kolorów Fugi Atlas Artis (spoiny o szer. 1-25 mm) odpowiada silikon sanitarny Atlas Silton S o identycznej barwie.

Kolor pod ochroną
Zarówno fugowanie, jak i spoinowanie silikonem nie jest rzeczą trudną, pod warunkiem, że zrobi się to dokładnie, zgodnie z zaleceniami instrukcji. Fugowanie można rozpocząć po upływie co najmniej 24 godzin od zakończenia przyklejania płytek. Wcześniej należy usunąć ze szczelin pozostałości kleju.

Zaprawę do fugowania wsypujemy do pojemnika z wodą według proporcji podanych na opakowaniu. Mieszamy ją ręcznie lub przy użyciu wiertarki wolnoobrotowej, aż do uzyskania jednorodnej masy. Godna polecenia jest wspomniana już Fuga Atlas Artis. Posiada ona podwyższone parametry użytkowe: wysoką odporność na ścieranie i zmniejszoną absorpcję wody. Jest zaprawą elastyczną i szybkowiążącą, ma zalety, niespotykane w powszechnie stosowanych fugach: przedłużoną trwałość koloru, odporność na przebarwienia, wykwity, zabrudzenia i promieniowanie UV.

Fuga Atlas Artis przeznaczona jest do spoinowania wszelkiego rodzaju płytek ściennych i podłogowych, specjalnie zalecana jest na podłoża trudne. Oczywiście, nadaje się także do stosowania na tradycyjnych podłożach budowlanych. Jest idealna do spoinowania w pomieszczeniach suchych, wilgotnych i mokrych oraz na zewnątrz (jest mrozo- i wodoodporna): na balkonach, tarasach i na elewacjach. Dzięki krótkiemu czasowi wiązania, oznacza wygodę dla użytkownika i oszczędność czasu dla wykonawcy. Lekki ruch pieszy po okładzinie możliwy jest już po 3 godzinach od fugowania, co przyspiesza moment rozpoczęcia czyszczenia okładziny.

Silikon czyli miejsca trudne
Miejsca, w których stykają się różne powierzchnie – np. krawędzie ścian, połączenia ścian z posadzką – oraz spoiny przy urządzeniach sanitarnych (m.in. wokół wanien, brodzików, umywalek) należy wypełniać uszczelniaczem silikonowym Atlas Silton S. Jest on odporny na działanie pleśni i grzybów, dlatego zaleca się stosować go w łazienkach, prysznicach, kuchniach, pralniach oraz w innych pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności. Reagując z wilgocią z powietrza, silikon tworzy trwałą, elastyczną i wodoodporną warstwę izolującą.
Podłoże, na którym chcemy spoinować, powinno być suche, oczyszczone z kurzu, brudu, tłuszczów, rdzy lub innego rodzaju zanieczyszczeń, mogących spowodować obniżenie przyczepności silikonu. Szczeliny przeznaczone do wypełniania należy wcześniej obustronnie okleić taśmą malarską. Ułatwi to układanie silikonu i zabezpieczy płytki przed zabrudzeniami. Przed użyciem silikonu należy obciąć końcówkę tuby, tzw. kartusza, po czym odpowiednio dociąć końcówkę dozującą, dostosowując ją do szerokości spoiny. Silikon wciskamy, z niewielkim nadmiarem, w spoinę przy pomocy tzw. pistoletu. Czynność tę należy wykonać w sposób ciągły, nie pozostawiając przerw i pustych przestrzeni. Naniesioną masę można wygładzić szpachelką lub innym narzędziem, zmoczonym np. wodnym roztworem mydła, profilując kształt spoiny. Za jednym razem powinno się spoinować przynajmniej jedną krawędź wanny, umywalki lub brodzika. Nadmiar silikonu trzeba usunąć w kierunku od środka na zewnątrz.
Po zakończeniu silikonowania należy zerwać papierową taśmę samoprzylepną z powierzchni okładziny ceramicznej. W efekcie otrzymuje się spoinę o równomiernej grubości i równych krawędziach. Po zerwaniu taśmy można jeszcze w ciągu około 5 minut, zanim utworzy się naskórek na powierzchni silikonu, wyrównać jej powierzchnię. Odporność silikonu na promieniowanie UV, procesy starzenia oraz działanie środków czyszczących zapewnia spoinom, wykonanym z jego użyciem, estetyczny wygląd i trwały kolor.

Flizówka w narożniku
W miejscach narażonych na uszkodzenia, np. w narożnikach wewnętrznych i zewnętrznych,
wytrzymałość fugi mineralnej może okazać się niewystarczająca. Trwałe i estetyczne wykończenie narożników można uzyskać, stosując listwy wykończeniowe z aluminium lub PCV. Ułatwiają one układanie glazury i maskują przycięte krawędzie płytek. Listwy wykończeniowe są montowane na etapie przyklejania okładziny.
W zależności od miejsca przeznaczenie stosuje się odpowiednio profil zewnętrzny lub wewnętrzny, a w zależności od grubości płytek dobrać należy wysokość listwy. Listwy wykończeniowe Atlasa są produkowane w wysokościach 6, 7, 8, 9 mm i umożliwiają ich zastosowanie do każdego rodzaju wykładziny. Z PCV produkowana jest flizówka 6/9, która może być stosowana zarówno do płytek o grubości 6, jak i 9 mm. Jej elastyczna krawędź pozwala też wykończyć naroża o niedokładnie wyprofilowanym kącie 90°.


Anna Dydycz
GRUPA ATLAS


Woda potrzebna do związania
Zaprawy do fugowania oparte są na cemencie jako środku wiążącym. W związku z tym wymagają prawidłowego przebiegu procesu wiązania wody. Dlatego przed wprowadzeniem zaprawy dobrze jest zwilżyć szczeliny między płytkami wodą, na przykład za pomocą rozpylacza. Zwilżone krawędzie płytek nie będą odciągać wody z zaprawy, co mogłoby spowodować późniejsze spękanie fugi.
Zaprawę wprowadza się w spoiny przy użyciu gumowej szpachelki lub pacy oklejonej gumą. Nadmiar zaprawy zbiera się pacą i ponownie wprowadza w spoiny. Po lekkim przeschnięciu zaprawy (15-30 minut) dokonuje się wstępnego zmycia powierzchni w celu zebrania nadmiaru zaprawy z powierzchni płytek. Należy zrobić to przy użyciu gąbki lub pacy oklejonej gąbką o dużych porach, lekko nasączonej czystą wodą. Gąbka powinna być wilgotna, ale nie może wypływać z niej woda, gdyż spowoduje to pylenie fugi w późniejszym okresie użytkowania. Po ponownym przeschnięciu zaprawy (ok. 1 godz.) przystępujemy do końcowego czyszczenia, które wykonuje się czystą flanelową ściereczką lub szorstką gąbką.

Autor: Atlas - zobacz wizytówkę firmy