chemia budowlana

Pokój z aneksem kuchennym to powszechnie stosowane rozwiązanie, nie tylko w małych mieszkaniach. Praktycznym i modnym sposobem na oddzielenie części kuchennej od salonu jest barek.

Z płyty

Barek można zbudować z zielonych, odpornych na wilgoć płyt gipsowo-kartonowych. Ściany z płyt mocuje się na metalowej konstrukcji szkieletowej, a we wnęki można wstawić szafki, mocując do tej konstrukcji. Płyty można obłożyć płytkami ceramicznymi, przyklejając je do podłoża Zaprawą Klejącą Atlas Plus. Do wypełnienia spoin między płytkami służy Fuga Atlas Artis, dostępna w trzydziestu kolorach.

Murowany

Do murowania barku można wybrać cegłę tradycyjną lub nietypową, która wygląda na robioną ręcznie. Ze względu na ciężar murowanego mebla, szczególnie w przypadku bloku czy kamienicy, warto skonsultować z konstruktorem parametry wytrzymałościowe stropu. Do murowania najlepiej użyć Zaprawy Murarskiej Atlas. Na obrysowanym ołówkiem miejscu planowanej wyspy układamy na zaprawie pierwszą warstwę cegieł, następne warstwy układamy na mijankę, z przesunięciem o pół cegły, aby uzyskać stabilne wiązanie. Grubość spoin poziomych i pionowych powinna być jednakowa i wynosić od 6 do 40 mm.
Użycie cegły klinkierowej wymaga zastosowania specjalistycznej zaprawy. Takim właśnie materiałem jest Zaprawa Murarska Atlas z Trasem do Klinkieru. Tras – minerał pochodzenia wulkanicznego – ogranicza możliwość wystąpienia wykwitów na wymurowanej powierzchni. Zaprawa ta nadaje się zarówno do murowania cegieł klinkierowych, jak i do ich spoinowania. Pierwszy etap – murowanie – polega na połączeniu cegieł zaprawą, z pozostawieniem miejsca na spoinę. Dlatego na krawędzi cegieł, w trakcie murowania, układa się specjalne listewki lub innego typu ograniczniki o grubości ok. 12 mm. Spoinowanie, po wyjęciu listewek, można rozpocząć nie wcześniej niż po upływie siedmiu dni od zakończenia pierwszego etapu.

Wykończenie

Cegła klinkierowa stanowi ostateczną warstwę wykończeniową wyspy. W przypadku cegły tradycyjnej, warstwą wykończeniową może być zaprawa tynkarska lub płytki ceramiczne. Sposób wykończenia determinuje metodę wykonania spoin przy układaniu cegieł. Jeżeli postument barku ma być tynkowany, spoina powinna być wklęsła – dzięki temu tynk będzie się lepiej trzymał. Jeśli wykończeniem maja być płytki ceramiczne, spoina powinna być dokładnie wypełnione zaprawą i wyrównana z powierzchnią cegieł.
Bezpośrednio przed tynkowaniem należy cegły zmoczyć wodą. Zaprawę Tynkarską Atlas, o grubości warstwy od 2 do 10 mm, narzuca się kielnią dwuetapowo – najpierw wykonuje się obrzutkę wstępną, następnie – po jej związaniu, ale jeszcze przed stwardnieniem – wykonuje się narzut wierzchni.
W wariancie drugim, przed przyklejeniem płytek, należy zredukować chłonność powierzchni, stosując emulsję Atlas Uni-Grunt. Do przyklejenia okładziny ceramicznej może posłużyć Zaprawa Klejowa Atlas lub szybkowiążąca Atlas Mig i, podobnie jak w wyżej opisanym przypadku, Fuga Atlas Artis i silikon.

Parkiet i płytki na jednym poziomie

Poszczególne strefy pomieszczenia możemy wyodrębnić, kładąc w każdej z nich inny rodzaj podłogi. Ponieważ w kuchni najlepiej sprawdza się glazura, łączymy ją np. z parkietem w salonie. Ze względu na różnicę grubości klepki i płytek ceramicznych, trzeba zwiększyć wysokości posadzki tam, gdzie będą kładzione płytki. Najszybszym i najwygodniejszym rozwiązaniem będzie użycie zaprawy klejącej, za pomocą której można jednocześnie wyrównać podłoże do wymaganej wysokości i przykleić płytki. Grubość warstwy kleju do glazury i płytki powinna być taka sama, jak grubość parkietu i kleju do parkietu. Zaprawą umożliwiającą przeprowadzenie takiego zabiegu jest Zaprawa Klejąca Atlas Cal N, Progres Mega lub Progres Mega Biały.
Należy pamiętać o prawidłowym przygotowaniu podłoża – powinno ono być nośne, czyste, wolne od zanieczyszczeń. W celu zredukowania jego chłonności i zwiększenia przyczepności kleju dobrze będzie zagruntować je emulsją Atlas Uni Grunt. Stosując wyżej wymienione kleje, należy pamiętać o wykonaniu na podłożu – przed nałożeniem właściwej warstwy kleju – wstępnej, cienkiej warstwy kontaktowej. Na mokrą warstwę kontaktową nanosi się zaprawę za pomocą pacy zębatej. Po rozprowadzeniu kleju, płytki układa się na zaprawie, lekko dociskając je do podłoża. Bardziej płynna i plastyczna konsystencja zaprawy powoduje, że klej równomiernie rozpływa się pod płytką, nie pozostawiając pod nią pustych przestrzeni.

Autor: Atlas - zobacz wizytówkę firmy