Obecnie wiele domów wznosi się w technologii ścian dwuwarstwowych. Jednym z istotnych elementów konstrukcji jest w tym przypadku ocieplenie. Powszechnie ociepla się również budynki stare lub niedostatecznie izolowane.

Systemy dociepleń

Do niedawna budynki ocieplano przede wszystkim metodą ciężką mokrą - warstwa elewacyjna z tradycyjnego tynku grubowarstwowego była układana na stalowej siatce zbrojącej. Z powodu wagi elementów oraz prac związanych z wykorzystaniem wody powstała jej nazwa. Wśród nowych technologii znalazła się metoda lekka sucha, w której warstwa izolacji termicznej jest przykryta okładziną mocowaną mechanicznie. Najpopularniejszym, nowoczesnym sposobem poprawienia komfortu cieplnego budynku jest zastosowanie systemu ociepleń, bazującego na metodzie lekkiej mokrej. Nazwa nawiązuje do niedużej wagi warstwy elewacyjnej oraz zbrojącej. Izolacja termiczna wraz z tynkiem waży zaledwie 10-30 kg/m2. Ten sposób ocieplania nazywany jest też Bezspoinowym Systemem Ociepleń, w skrócie BSO, lub - zgodnie ze standardami europejskimi-ETICS (External Thermal Insulation Composite System). Systemy zawierają wszystkie składniki niezbędne do wykonania prac: podkłady gruntujące, izolację termiczną, zaprawę klejowo -szpachlową, siatkę zbrojąca z włókna szklanego oraz tynk cienkowarstwowy.

Izolacja termiczna

Grubość izolacji podana jest w projekcie i zazwyczaj wynosi 10-18 cm. W BSO stosuje się płyty styropianowe EPS 70 - 040 FASADA lub EPS 80 - 036 FASADA o grubości 2-20 cm i krawędziach prostych lub frezowanych. Te drugie pozwalają uniknąć powstawania szczelin na złączach oraz uzyskać równiejszą powierzchnię pod tynk. Płyty mocuje się do ściany zaprawą klejową oraz kołkami - jeśli zostało to określone w projekcie. Spośród wyrobów z wełny mineralnej używane są płyty lamelowe oraz płyty elewacyjne o grubości 2-18 cm. Pokrywa się je tylko tynkiem mineralnym lub silikonowym o wysokiej paroprzepuszczalności, co pozwala uniknąć zawilgocenia ocieplenia w wyniku kondensacji pary wodnej lub wilgoci zawartej w murach. Jeżeli wełna nie ma fabrycznie nałożonej warstwy zmniejszającej nasiąkliwość, wówczas przed przyklejaniem należy ją wstępnie zaszpachlować zaprawą klejową. Cięższa od styropianu wełna oprócz przyklejenia powinna być także zamocowana kołkami z talerzykami dociskowymi, odpowiednimi dla rodzaju podłoża. Jeśli ocieplana ściana jest bardzo równa, zaprawę klejową nanosi się równomiernie na całą powierzchnię płyty izolacji termicznej. Drugi sposób polega na naniesieniu w pobliżu krawędzi płyty ciągłego pasma zaprawy o szerokości 3-4 cm i 3-6 placków o średnicy ok. 10 cm w części środkowej, co pozwala na wypełnienie nierówności muru podczas dociskania do niego izolacji.

Zaprawę nanosi się wyłącznie na powierzchnię płyt izolacyjnych, nigdy zaś na podłoże. Izolacja termiczna musi być chroniona przed uszkodzeniami mechanicznymi. Służy do tego siatka zbrojąca z włókna szklanego o oczkach 3-5 mm, stanowiąca również podłoże pod warstwę elewacyjną. Mocuje się ją najwcześniej po upływie 24 godzin od przyklejenia izolacji termicznej, zatapiając w zaprawie klejowej. Zaprawę należy dokładnie rozprowadzić po powierzchni izolacji pacą zębatą, następnie przyłożyć siatkę i lekko przeciągnąć po jej powierzchni pacą o gładkich krawędziach.
Pasy siatki łączy się na zakłady o szerokości 10-20 cm, zaś naroża otworów okiennych i drzwiowych wzmacnia, przyklejając kwadraty siatki o boku ok. 30 cm pod kątem 45°.

Środki chemiczne

Do wykonywania izolacji w systemach BSO niezbędne są preparaty służące do przygotowania ocieplanej powierzchni, mocowania składników systemu oraz podkłady pod tynki. Zanim przystąpi się do ostatniego etapu prac dociepleniowych, czyli układania termoizolacji, należy zagruntować podłoże. Musi być ono uprzednio dokładnie odkurzone, a uszkodzenia oraz większe nierówności powierzchni wypełnione zaprawą. Środki gruntujące - produkowane są jako roztwory i koncentraty do rozcieńczenia wodą według proporcji podanych przez producenta. Grunty wzmacniają podłoża pylące i osypujące się oraz zmniejszają ich nasiąkliwość. Zaprawy klejowe - większość jest przeznaczona do przyklejania izolacji termicznej do typowych podłoży budowlanych. Produkowane są jako mieszanki na bazie cementu, przeznaczone do wymieszania z wodą lub jako dyspersyjne masy klejowe, które należy zmieszać z cementem. Warto zawczasu zapoznać się z ofertą producentów, gdyż można wybrać system odpowiedni także do tzw. trudnych podłoży. Podkłady - są produkowane w kilku odmianach różniących się składem chemicznym. Chodzi bowiem o to, by były dopasowane do tynków stosowanych w systemach ociepleń. Są zatem podkłady silikonowe, silikatowe, akrylowe oraz pod tynki mineralne. Produkowane są jako koncentraty oraz gotowe do użycia roztwory.

Tynki

W metodzie lekkiej mokrej wykończeniem ścian jest zazwyczaj tynk cienkowarstwowy.
Tynki akrylowe - przeznaczone są głównie do wykańczania budynków ocieplanych styropianem, gdyż ograniczają przepływ pary wodnej. Dostępne są jako gotowe do użycia masy na bazie spoiwa polimerowego. Tynki silikonowe - również dostępne są w postaci gotowej, jednak spoiwem jest w nich żywica silikonowa. Są bardziej paroprzepuszczalne. Wielu producentów zaleca jednak stosowanie ich na styropianie, a nie na wełnie mineralnej.
Tynki silikatowe - nazywane też krzemianowymi także mają postać gotowej do użycia mieszanki bądź masy. Są paroprzepuszczalne, dlatego szczególnie nadają się do stosowania na wełnie mineralnej.

Najpopularniejsze faktury tynków cienkowarstwowych to baranek (a) oraz kornik (b). Głębokość wzoru zależy odwielkości ziaren kruszywa.

Tynk o takiej samej fakturze wygląda różnie, zależnie odsposobu zacierania: a) krzyżowo, b) ruchami kolistymi.

Tynki mineralne - stosowane są przede wszystkim w przypadku ocieplania wełną mineralną, gdyż istotną ich cechą jest dobra paroprzepuszczalność. To jedyny rodzaj tynków, produkowanych jako suche mieszanki przeznaczone do rozrobienia z wodą bezpośrednio na placu budowy. Podczas przygotowywania masy należy zachować proporcje składników zalecane przez producenta. Tynk układa się po związaniu i wyschnięciu poprzednich warstw. Jego grubość jest określona przez producenta, ogólnie jednak w przypadku tynku mineralnego powinna wynosić 2-5 mm, zaś przy pozostałych rodzajach 1,5-3,5 mm. Przed nałożeniem tynku zazwyczaj podłoże trzeba zagruntować podkładem. Ściany tynkuje się po upływie czasu określonego przez producenta (dla różnych produktów czas ten jest dłuższy lub krótszy). Dostępne są tynki o różnej fakturze, zależnej przede wszystkim od wielkości ziaren dodanego kruszywa. Najpopularniejsze to kornik i baranek.
Wszystkie dostępne tynki można układać na podłożu ze styropianu, natomiast na wełnie mineralnej tylko te, które są wysokoparoprzepuszczalne.

Ważne

- Budynek można ocieplać podczas pogody suchej, w temperaturze 5-25°C. W trakcie prowadzenia prac nie powinien wiać silny wiatr, a ocieplana ściana nie może być mocno nasłoneczniona. W przeciwnym razie tynk zbyt szybko wysycha i może pękać.
- Do wysokości ok. 2 m nad poziomem terenu wskazane jest wykonanie warstwy zbrojonej o zwiększonej odporności, ze względu na ryzyko uszkodzeń mechanicznych tej części ścian.
- Ciemne elewacje po stronie południowej i południowo-zachodniej nagrzewają się do temperatur mogących spowodować pękanie wyprawy tynkarskiej.

BAUMIT RADZI

- Należy zwrócić uwagę na warunki pogodowe panujące podczas prowadzenia prac; nie ociepla się, gdy temperatura przekracza 25oC, ani gdy spadnie do około 5oC.
- Dopuszczalny zakres temperatur powinien utrzymywać się przez pierwszą dobę od naniesienia tynku.
- W przypadku, gdy istnieje zagrożenie opadami deszczu trzeba zaprzestać prac, bowiem woda może uszkodzić świeżo naniesione produkty.

Źródło: Grupa PSB S.A.

Autor: Grupa PSB S.A. - zobacz wizytówkę firmy