Na przestrzeni ostatnich lat jesteśmy świadkami systematycznego rozwoju branży szlifowania posadzek betonowych. Na rynek wkracza coraz więcej wykonawców i producentów. Oznacza to dużą ilość informacji na temat zastosowania różnych dostępnych metod. Sprzeczne informacje mogą utrudnić znalezienie właściwej techniki wykonania danego zadania, a praca metodą prób i błędów na posadzce może okazać się kosztowna.

Jedną z głównych usług regularnie świadczonych przez firmy zajmujące się przygotowaniem powierzchni jest przywracanie starym posadzkom betonowym pierwotnego wyglądu. Zazwyczaj posadzki te są pokryte płytkami, wykładziną, farbą lub powłoką epoksydową. Jeżeli materiał i stary klej nie zostaną należycie usunięte, efekt końcowy może być daleki od ideału. Aby właściwie usunąć z posadzki materiały i przygotować idealną bazę do dalszych prac, należy wykonać kilka czynności.

Krok 1 – Wybór właściwej szlifierki
Jeżeli maszyna będzie za duża lub za mała - będzie miała zbyt wysoką lub zbyt niską moc, może to wpłynąć negatywnie zarówno na operatora, jak i posadzkę. Przy wyborze właściwej szlifierki, należy wziąć pod uwagę kilka czynników:
- Rozmiary miejsca pracy - Oszacowanie wymiarów podłogi pomoże ustalić, jakiej wielkości szlifierka jest potrzebna. W przypadku niewielkich obszarów, takich jak garaże czy piwnice domowe, wystarczy szlifierka jednotarczowa. Jeżeli zadanie dotyczy przestrzeni handlowej, magazynu lub innej dużej powierzchni, wydajniejszym rozwiązaniem jest duża szlifierka wielotarczowa.
- Dostępna moc - Informacja, jakiego rodzaju zasilanie dostępne jest w miejscu pracy oraz czy potrzebny będzie generator, to kolejny ważny czynnik. Szlifierki dostępne są w wersjach 220V, oraz trójfazowych 480V.
- Efekt końcowy - Pożądany efekt końcowy ma kluczowe znaczenie dla wyboru właściwej szlifierki. Szlifierki jednotarczowe lub głowicowe to doskonałe narzędzia do usuwania starych powłok z nawierzchni, przed położeniem nowej powłoki lub obróbką. Ich duża prędkość obrotowa umożliwia doskonałe usuwanie twardych powłok, takich jak klej, farba, stary beton, masy poziomujące, a nawet powłoki epoksydowe. Po szlifowaniu powierzchnia jest wyrównana, wolna od zanieczyszczeń i na tyle chropowata, by związać się z nową powłoką. Szlifierki jednotarczowe mogą również służyć do polerowania, choć nie są do tego najlepszymi maszynami. Brak regulacji prędkości i wysoka prędkość obrotowa mogą powodować szybkie zużycie narzędzi diamentowych, a jedna głowica może pozostawiać głębokie zarysowania.



Do polerowania znacznie lepiej nadają się maszyny wielotarczowe i planetarne wyposażone w wiele głowic i opcję zmiany prędkości. W przypadku maszyn planetarnych, dyski i głowice obracają się niezależnie. Dzięki temu operator ma większą kontrolę nad maszyną i z każdym kolejnym etapem prac zmniejsza się ilość zarysowań. Rezultatem jest gładka, jednolita powierzchnia.

- Rozmiar szlifierki - Na efekty szlifowania ogromny wpływ ma także ciężar maszyny. Im jest cięższa, tym więcej materiału zostanie zeszlifowane. Większy ciężar umożliwia maszynie dociskanie narzędzi diamentowych do usuwanego materiału lub betonu, co zwiększa wydajność szlifowania.

- Odprowadzanie pyłu - Ważne jest również dobranie systemu odprowadzania pyłu do szlifierki. Odprowadzanie pyłu i zanieczyszczeń ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa miejsca pracy i jego ekologicznego charakteru. Wdychany przez dłuższy czas pył powstający w trakcie szlifowania może być niebezpieczny. Odprowadzanie pyłu, skutecznie odfiltrowujące drobne cząsteczki (99,9% dla wielkości 1 mikrona), chroni operatora i jego otoczenie. Odprowadzanie pyłu doskonale sprawdza się w przypadku szlifowania zarówno na sucho, jak i na mokro.


Krok 2 – Wybór właściwych narzędzi diamentowych
Istnieje praktyczna zasada, którą warto zapamiętać: „Do bardzo twardych posadzek betonowych i twardych okładzin (np. z epoksydów) należy wybrać narzędzie diamentowe o miękkim spoiwie metalowym. Twardsze spoiwa metalowe stosuje się na miękkich posadzkach betonowych i warstwach ściernych.

Każdy producent narzędzi diamentowych udostępnia tabele zalecanych narzędzi, pomagające wykonawcom przy wyborze segmentów do usuwania różnych powłok. Po wyborze właściwych narzędzi diamentowych, należy prawidłowo je skonfigurować, aby praca przebiegała wydajnie.

Konfiguracja tarczy szlifierskiej
Jako że w tarczach szlifierskich można stosować różną liczbę diamentowych segmentów, niezwykle ważna jest świadomość różnic między pełnym i niepełnym zestawem.

Niepełny zestaw segmentów diamentowych oznacza, że narzędzia są rozmieszczone np. w trzech otworach montażowych tarczy szlifierskiej, co drugi otwór. Gdy stosowany jest niepełny zestaw, segmenty mają tendencję do dostosowywania się do powierzchni posadzki. Przypomina to trójnóg aparatu fotograficznego, który można ustawić na nierównej powierzchni, nie tracąc stabilności. Niepełny zestaw wywiera większy nacisk na centymetr kwadratowy narzędzi diamentowych, przez co szlifowanie na twardych posadzkach jest intensywniejsze. Konfiguracja ta nie wyrównuje całkowicie posadzki.

W przypadku pełnego zestawu segmenty diamentowe umieszczane są we wszystkich sześciu otworach montażowych tarczy. Pełny zestaw narzędzi służy do wyrównywania posadzki. Szlifuje wyższe obszary, pomijając te położone niżej, co w efekcie końcowym zapewnia gładką powierzchnię bez nierówności.

Poza narzędziami diamentowymi z metalowym spoiwem, do usunięcia twardych powierzchni może być konieczne narzędzie PCD – w całości tylko metalowe. Nie zaleca się stosowania go na powierzchniach betonowych. Jeżeli wymagane jest narzędzie PCD, operator powinien rozpocząć od zastosowania go do usunięcia ok. 75% materiału, a następnie za pomocą narzędzi diamentowych usunąć resztę materiału.

Krok 3 – Szlifowanie
Po wybraniu szlifierki i narzędzi diamentowych, można rozpocząć szlifowanie. Szlifowanie betonu to najszybsza i najwydajniejsza metoda wyrównywania posadzek betonowych i przywracania im pierwotnego wyglądu. Szlifierka usuwa warstwę wierzchnią, tworząc idealną bazę dla nowej powłoki.

Materiały można usuwać szlifując posadzkę na sucho lub na mokro. I choć obie metody zapewniają ten sam efekt końcowy, istnieje między nimi kilka różnic:
Szlifowanie na sucho
- W przypadku twardych materiałów wydajność pracy jest niższa niż przy szlifowaniu na mokro.
- Konieczne są bardziej miękkie spoiwa, by materiał był usuwany równomiernie.
- Zarysowania powstałe na skutek użycia narzędzi diamentowych nie są tak głębokie jak przy szlifowaniu na mokro.
- Narzędzia diamentowe wytwarzają więcej ciepła.
- Środowisko pracy pozostaje czystsze.

Szlifowanie na mokro
- Wydajność pracy jest wyższa niż przy szlifowaniu na sucho.
- Narzędzia diamentowe zużywają się szybciej ze względu na obecność ścieru.
- Zarysowania powstałe na skutek użycia narzędzi diamentowych są głębsze.
- Sprzątanie po pracy trwa dłużej.

Wybór metody pracy zależy od preferencji operatora. Zarówno w przypadku szlifowania na sucho, jak i na mokro, należy rozpocząć od narzędzia diamentowego do obróbki zgrubnej, a następnie przechodzić do narzędzi o coraz drobniejszym ziarnie, w zależności od pożądanego efektu końcowego. Zmiana rozmiaru ziarna na mniejsze stopniowo usuwa zarysowania w betonie i zmniejsza ich widoczność. W ten sposób powstaje powierzchnia doskonale nadająca się do nałożenia nowej powłoki.

Po zakończeniu szlifowania posadzka jest przygotowana do polerowania lub nałożenia nowej powłoki. Uzyskanie doskonałej bazy oznacza, że dalsze prace będą przebiegały sprawniej. Staranne opracowanie planu pracy umożliwia wydajniejsze i łatwiejsze wykonanie zadań, a w dłuższej perspektywie zapewnia większą satysfakcję.

Tekst: Husqvarna