Z początkiem lat siedemdziesiątych, do wykonywania hydroizolacji elementów budowli stykających się z gruntem, wprowadzono masy bitumiczne modyfikowane tworzywem sztucznym. Początkowo były to produkty 1-komponentowe, z czasem pojawiły się masy 2-komponentowe. Tworzą one grubowarstwowe hydroizolacje, które z powodzeniem chronią budynki przed działaniem wody opadowej i gruntowej. Spełniają również warunki stawiane tzw. izolacji ciężkiej.

Do ich najważniejszych zalet zaliczyć można:
- możliwość układania na wilgotnych podłożach;
- zdolność przenoszenia rys i pęknięć (nawet do 5 mm);
- odporność na deszcz w krótkim czasie od nałożenia;
- eliminację podsiąkania wody, dzięki pełnemu połączeniu się z podłożem (prawie nieosiągalne w przypadku stosowania pap i folii);
- możliwość skutecznego i nieskomplikowanego łączenia izolacji detali, np. przejść rurowych z izolacją powierzchniową;
- brak konieczności wykonywania tynków na elementach drobnowymiarowych (cegła),
ciągłość powłoki, tzn. brak występowania połączeń.

Prawidłowe projektowanie hydroizolacji musi być poprzedzone dokładną analizą obciążenia wodą. Elementy budowli stykające się z gruntem zawsze są narażone na działanie wilgoci. Może to być wilgoć, która nie wywiera parcia hydrostatycznego, lub wilgoć wywierająca takie parcie. W pierwszym przypadku jest to woda podciągana kapilarnie przez grunt, lub woda opadowa, która bez większych oporów przenika przez grunt mało spoisty.
Wymagany jest tu współczynnik przepuszczalności wody min 0,01 cm/s. Brak istotnego parcia hydrostatycznego można osiągnąć również przy gruntach spoistych, jednak pod warunkiem stosowania pionowych warstw odsączających, które kierują wodę do poprawnie działającego drenażu. W innych przypadkach mamy do czynienia z parciem hydrostatycznym, które zależy od wysokości słupa wody gruntowej.

Przy wykonywaniu grubowarstwowych powłok bitumicznych należy uwzględniać wpływ czynników atmosferycznych. Temperatura podłoża i powietrza powinna wynosić co najmniej +5oC. Niedopuszczalne jest zmoczenie wykonanej powłoki deszczem przed osiągnięciem przez nią odporności na działanie tego czynnika. Przed wyschnięciem powłoki uszczelniającej (izolacyjnej) należy wykluczyć działanie mrozu i obciążenie wodą. Grubowarstwowe powłoki bitumiczne zasadniczo stosuje się do wykonywania hydroizolacji pionowych i poziomych na powierzchniach budynków stykających się z gruntem. Sprawdziły się one również w wykonywaniu izolacji poziomych, np. tarasów, dachów zielonych, stropów garaży podziemnych. W zależności od konsystencji, powłoki te nakłada się poprzez szpachlowanie lub natryskiwanie. Metoda natrysku jest bardzo wygodna przy nakładaniu izolacji na duże powierzchnie, a także na powierzchnie o nieregularnej płaszczyźnie, np. kamienne ściany piwnic. Z reguły grubowarstwowe powłoki bitumiczne wykonuje się w dwóch cyklach roboczych stosując (lub nie) wkładki wzmacniające. Wykonując izolacje w dwóch warstwach otrzymuje się powłoki o równomiernych grubościach.

Minimalna grubość warstwy po wyschnięciu - w przypadku naturalnej wilgotności gruntu -wynosi 3 mm. Dla przypadku obciążenia wodą wywierającą parcie hydrostatyczne, wartość ta nie może być mniejsza niż 4 mm. Wymagana grubość warstwy po wyschnięciu dla danego obciążenia zależy od systemu izolacji i jest podawana na pojemnikach przez producenta. Grubość warstwy w żadnym miejscu nie może być przekroczona o 50%. W przypadku przerw w pracy grubość warstwy powłoki na linii przerwy roboczej powinna na szerokości ok. 10 cm zejść do zera (zostać zredukowana). Podczas ponownego rozpoczęcia robót w miejscu przerwy roboczej trzeba łączyć powłoki na zakładkę. Nie wolno przerywać wykonywania powłoki na styku ze ścianą. Szczególnie należy uważać na wyoblenia i górne zakończenie ścian. Do wykonania hydroizolacji w strefie wody rozpryskowej (strefa cokołu budynku powyżej powierzchni gruntu) zaleca się stosowanie (hydraulicznie wiążących mikrozapraw uszczelniających) materiałów hydroizolacyjnych na bazie cementu i dyspersji polimerów, ponieważ można na nich przyklejać np. płytki ceramiczne przy pomocy mineralnych zapraw klejowych. Mikrozaprawę hydroizolacyjną (np. weber.tec 824 (Superflex D 1), weber.tec Superflex D1P) łączy się na zakładkę szerokości ok. 10 cm z powłoką bitumiczną poniżej powierzchni gruntu (powłoka bitumiczna na mikrozaprawę).
Wykonana izolacja powinna być zabezpieczona warstwą ochronną poniżej powierzchni gruntu przed uszkodzeniami mechanicznymi w trakcie zasypywania wykopu. Warstwę ochronną wykonuje się najczęściej z materiałów ciepłochronnych (termoizolacji). Do przyklejania warstw ochronnych do podłoża trzeba stosować klej odpowiedni dla danej powłoki bitumicznej. Najczęściej jest to sam materiał hydroizolacyjny.

Produkty z oferty Weber DEITERMANN szczególnie rekomendowane do wykonywania bezspoinowej hydroizolacji fundamentów:
weber.tec Superflex 10,
weber.tec Superflex 100,
weber.tec Superflex 100 S,
weber.tec 922 (Plastikol UDM 2 S).


uwaga: nastąpiła zmiana nazw produktów Weber DEITERMANN; w okresie przejściowym, dla łatwiejszej identyfikacji wyrobów, dodatkowo zostanie utrzymana dotychczasowa nazwa (w nawiasie).

Hydroizolacja ścian fundamentowych w technologii Weber DEITERMANN krok po kroku

1. gruntowanie podłoża preparatem weber.tec 901 (Eurolan 3 K) rozcieńczonym wodą w proporcji 1:10

2. mieszanie masy uszczelniającej weber.tec Superflex 10 (100) lub weber.tec 922 (Plastikol UDM 2 S)

3. szpachlowanie wypełniające „drapane” muru masą weber.tec Superflex 10 (100) lub weber.tec 922 (Plastikol UDM 2 S)

4. nakładanie pierwszej warstwy masy uszczelniającej weber.tec Superflex 10 (100) lub weber.tec 922 (Plastikol UDM 2 S)

5. wykonywanie warstwy zbrojącej

6. wykonywanie warstwy zbrojącej

7. nanoszenie drugiej warstwy masy uszczelniającej weber.tec Superflex 10 (100) lub weber.tec 922 (Plastikol UDM 2 S)

8. wykończenie połączenia ściany z fundamentem za pomocą specjalnej kielni Weber DEITERMANN

Autor: Weber - DEITERMANN - zobacz wizytówkę firmy