W przypadku pomieszczeń o podwyższonej wilgotności, takich jak: łazienki, natryski, toalety, kuchnie, itp. brak prawidłowej hydroizolacji szczególnie w strefach mokrych (tj. strefach narażonych na bezpośrednie oddziaływanie wody) utrudnia, a często wręcz uniemożliwia właściwe ich wykorzystanie.

Dlatego bardzo ważne jest prawidłowe zaprojektowanie, a następnie właściwe wykonanie odpowiedniej izolacji przeciwwilgociowej lub przeciwwodnej, które zabezpieczy podłoże przed zawilgoceniem, a w efekcie tego przed degradacją mechaniczną (prowadząca do powstania odspojeń okładzin) i biologiczną (powstawaniem szkodliwych dla zdrowia pleśni i grzybów).
Aby była ona skuteczna, do prac izolacyjnych muszą zostać użyte specjalistyczne produkty a najlepiej zestawy wyrobów jednego producenta, opracowane do tego typu zastosowań, wbudowane zgodnie z jego wytycznymi - czyli zastosowane kompletne systemy hydroizolacji.
Stosowane w tych systemach materiały to nie tylko masy hydroizolacyjne (np. dyspersje polimerowe, polimerowo-cementowe) czy maty uszczelniające, ale również dodatkowe akcesoria uszczelniające miejsca newralgiczne:
-taśmy i narożniki uszczelniające (przeznaczone do wykonywania uszczelnień w miejscach połączeń ścian ze sobą oraz z podłogami),
-mankiety uszczelniające (przeznaczone do wykonywania uszczelnień podłączeń wodnych i wpustów podłogowych),
-sznury dylatacyjne (stosowane w miejscach wykonywania dylatacji),
-taśmy butylowe (przeznaczone do elastycznego łączenia i uszczelniania różnych materiałów),
oraz grunty, kleje do okładzin oraz spoiny.
Wykonanie hydroizlozcji ściśle według instrukcji z użyciem materiałów wskazanych przez producenta systemu zapewnia trwałość elementów budowlanych oraz komfortowe i bezproblemowe korzystanie z pomieszczeń przez wiele lat.

Wykonywanie hydroizolacji.

1. Przygotowanie podłoża
Podłoże powinno być nośne, wolne od zanieczyszczeń i środków antyadhezyjnych. Nowe tynki i betony powinny być związane i wysezonowane. Rodzaj potrzebnych prac przygotowawczych zależy od materiału podłoża. Równe ściany otynkowane lub wymurowane na cienką spoinę nie wymagają wykonania dodatkowych zabiegów. Ściany murowane tradycyjnie lub z elementów o powierzchni ryflowanej należy otynkować.
W przypadku prac remontowych, podobnie jak przy podłożach poziomych, niezbędne jest sprawdzenie stanu podłoża. W zależności od jego stanu może ono wymagać:
- wymiany (należy wtedy je usunąć, oczyścić i wykonać na nowo),
- wzmocnienia (należy zastosować grunt głęboko penetrujący wzmacniający),
- naprawy (w zależności od wielkości powierzchni i rodzaju napraw należy zastosować: w przypadku niewielkich ubytków – zaprawy wyrównawcze lub szybkowiążące)
W przypadku obiektów remontowanych, podłożem pod izolację podpłytkową może być istniejąca warstwa okładzinowa, która w zależności od stanu technicznego, może wymagać wypełnienia szczelin i spękań, usunięcia płytek i uzupełnienia powstałych pustek specjalną zaprawą (np. szybkowiążącą ALPOL AZ 130 lub wyrównawczą ALPOL AZ 135) lub powtórnego przyklejenia odspojonych płytek klejem do okładzin (np. szybkowiążącym klejem do gresu ALPOL AK 512).
Może zaistnieć również konieczność wymiany spękanej warstwy okładzinowej łącznie z warstwą dociskową.

2. Gruntowanie podłoża przed nanoszeniem masy hydroizolacyjnej

Po wcześniejszym przygotowaniu podłoża należy pomalować je gruntem odpowiednim dla masy hydroizolacyjnej, która ma zostać w danym przypadku zastosowana (np. gruntem krzemianowo-polimerowym do podłoży mineralnych - Fot. 1). Czynność tę należy zwykle wykonać co najmniej trzy godziny przed nanoszeniem masy hydroizolacyjnej.
3. Przygotowanie masy izolacyjnej.

Folie hydroizolacyjne są gotowymi do użycia masami uszczelniającymi, które przed użyciem należy dokładnie wymieszać (Fot. 2).

Fot.2- Alpol

Fot.3- Alpol

Dyspersyjne masy polimerowo-cementowe są najczęściej wyrobami dwuskładnikowymi. W wiadrze ze składnikiem sypkim znajduje się wiaderko ze składnikiem płynnym (Fot. 3). Wiadro służy jako pojemnik roboczy. Po jego otwarciu należy wyjąć wiaderko zawierające składnik płynny i przesypać suchy składnik do innego opakowania (suchy, czysty worek lub wiadro). Następnie wlać składnik płynny do wiadra i dosypywać w małych porcjach składnik sypki, jednocześnie mieszając za pomocą wiertarki elektrycznej wolnoobrotowej z mieszadłem koszyczkowym do uzyskania jednorodnej masy i założonej konsystencji (czas mieszania około 3 minuty). Po upływie około 5 minut masę wymieszać ponownie. Składniki w opakowaniu zbiorczym są dobrane w proporcji gotowej do wymieszania. W zależności od rodzaju wyrobu masę należy nakładać w co najmniej dwóch warstwach za pomocą pędzla lub pacy stalowej.

4. Wklejanie taśmy uszczelniającej i narożników

Na podłoże poziome i ścianę nanieść folię hydroizolacyjną pasami o szerokości odpowiadającej szerokości siatkowej krawędzi taśmy uszczelniającej (np. ALPOL T1 lub TW1) lub narożnika (np. ALPOL N lub NW) z niewielkim naddatkiem (Fot. 4).

Fot.4- Alpol

Fot.5- Alpol

Następnie należy przykleić taśmę w taki sposób, aby pozostawić niewielki luz na swobodną pracę taśmy (Fot.5). Utworzone
zagłębienie z taśmy pozwala na swobodną jej pracę oraz późniejsze wciśnięcie sznura dylatacyjnego (np. ALPOL SD) .
Zaprawę nanosimy powtórnie, w opisany wyżej sposób.
W podobny sposób wklejamy narożniki wewnętrzne (np. ALPOL N1, Fot. 6, 7 lub ALPOL NW1) i zewnętrzne (np. ALPOL N2, Fot. 8, 9 lub ALPOL NW2).

Fot.6- Alpol

Fot.7- Alpol

Fot.8- Alpol

Fot.9- Alpol

5. Wklejenie mankietu uszczelniającego przy wpuście podłogowym

Należy nanieść folię hydroizolacyjną na podłoże i wpust pasami o powierzchni odpowiadającej powierzchni styku mankietu uszczelniającego (np. ALPOL M2 lub ALPOL MW2) z niewielkim naddatkiem na zewnątrz krawędzi mankietu (Fot. 10).

Fot.10- Alpol

Fot.11- Alpol

Wyciąć w mankiecie odpowiedni otwór i przykleić w taki sposób, aby nie było naprężeń ograniczających jego swobodną pracę (Fot. 11). Powtórnie nanieść folię na powierzchnię wykonywanego styku (Fot. 12).


W przypadku wykonania uszczelnienia rur instalacji przechodzących przez ścianę lub posadzkę zaleca się założenie tulei wokół
każdego elementu i dodatkowo uszczelnienie mankietem uszczelniającym (np. ALPOL M1 lub ALPOL MW1). Końcówki (podejścia instalacyjne) rur zabudowanych w ścianie wystarczy uszczelnić odpowiednimi mankietami uszczelniającymi. Wklejenie mankietów uszczelniających w tym przypadku wykonuje się w sposób podobny jak w przypadku uszczelnienia wpustu podłogowego.

6. Nanoszenie warstw izolacji

Nanoszenie folii hydroizolacyjnej można rozpocząć po wyschnięciu masy hydroizolacyjnej użytej od wklejenia dodatkowych elementów izolacji: taśm, narożników, mankietów (w przypadku foli hydroizolacyjnej ALPOL AH 751 po co najmniej 6 godzinach). Folię należy nakładać co najmniej w trzech warstwach. Pierwszą warstwę folii hydroizolacyjnej nakładać na całą powierzchnię twardym pędzlem lub szczotką malarską intensywnie wcierając ją w podłoże, pokrywając również krawędzie miejsc wklejenia elementów dodatkowych. Dobre wtarcie folii w podłoże zapewnia lepszą przyczepność. Folię nakładać obficie, starając się zachować jednakową jej grubość. Warstwę drugą i następne należy nakładać krzyżowo w podobny sposób (Fot. 13) lub przez szpachlowanie. Metoda szpachlowania polega na nanoszeniu i rozprowadzaniu folii pacą nierdzewną. Pozwala ona na szybsze wykonanie równej powierzchni. Należy pamiętać, że każdą następną warstwę można nakładać po wyschnięciu poprzedniej.

Całkowita grubość izolacji podpłytkowej powinna po wyschnięciu być zgodna z danymi w karcie technicznej produktu (w przypadku foli hydroizolacyjnej ALPOL AH 751 powinna wynosić co najmniej 1,3 mm).


7. Przyklejanie okładzin ceramicznych i spoinowanie.

Na wyschniętej powłoce z folii hydroizolacyjnej można przyklejać okładziny ceramiczne.
Na podłogach zaleca się stosować kleje upłynnione (np. szybkowiążący cienkowarstwowy ALPOL AK 516 lub upłynniony szybkowiążący średniowarstwowy ALPOL AK 517). Płytka przylega wówczas całą powierzchnią montażową do podłoża. Dzięki temu nie powstają pustki powietrzne pod płytką i woda nie gromadzi się w przestrzeni podpłytkowej.
Można również przyklejać płytki „metodą kombinowaną”, która polega na nakładaniu kleju na podłoże i stronę montażową płytki.
Do przyklejania tą metodą szczególnie polecane są kleje klasy C2 (np. ALPOL AK 512-518).

Do wypełnienia fug pomiędzy płytkami zaleca się wodoodporne elastyczne cementowe zaprawy do spoinowania (np. ALPOL ELITE AS E51-E65) lub wodoszczelne epoksydowe (np. ALPOL AH 760). Przed spoinowaniem należy usunąć resztki kleju i krzyżyki dystansowe ze szczelin między płytkami, oczyścić je i odkurzyć. Sprawdzić odporność płytek na przebarwienia.
Przygotowanie masy polega na wymieszaniu mechanicznie lub ręcznie z zalecaną ilością (podaną przez producenta na opakowaniu) czystej, chłodnej wody do uzyskania jednorodnej mieszaniny i założonej konsystencji. Po odczekaniu 5 minut ponownie wymieszać. Przedozowanie wody pogorszy wszystkie cechy spoiny: wytrzymałość, czas wiązania i trwałość. Może być także przyczyną przebarwień. Zaleca się stosować spoinę o tym samym numerze szarży produkcyjnej, aby uniknąć różnic w odcieniach.

Nanoszenie zaprawy do spoinowania. Masę nakładać na płytki pacą lub raklą z twardą gumą i przy ich pomocy ruchami ukośnymi wypełniać przestrzenie między płytkami (Fot. 14). Następnie zgarnąć nadmiar masy. Po czasie zgodnym z zaleceniami producenta (zwykle 10 minutach) przystąpić do wyrównywania powierzchni spoiny przy pomocy wilgotnej, często płukanej gąbki. Unikać zbyt intensywnego przecierania powierzchni spoin zbyt wilgotną gąbką, ponieważ obniży to efekt perlenia, pogorszy twardość i może być przyczyną odbarwień. Następnie powierzchnię spoiny wygładzić za pomocą dobrze wyciśniętej gąbki. Po związaniu spoiny, usunąć nalot z powierzchni płytek (Fot. 15).

Fot.14- Alpol

Fot.15- Alpol

Tekst: Alpol



Autor: PIOTROWICE II - zobacz wizytówkę firmy